Ten eerste ga ik maar wat meer bloggen op de manier waarop denk ik een blog bedoeld is. Mooie recensies - soms dan - schrijf ik nu voor andere websites, inclusief passende layout, revisie door eindredacteuren en al dat soort dingen, maar hier op m'n blog vind ik het teveel moeite. Daarom dus vanaf nu wat kleinere verhaaltjes, zonder revisie (van mezelf) en met één plaatje. Tenzij het echt iets toe voegt. Kortere verhaaltjes dus, maar uiteraard wel over films. Te beginnen vanaf heden, met Zero Dark Thirty.
Ten tweede heb ik me ook voorgenomen om alle films te zien die genomineerd zijn voor een Oscar. Ik ben een aardig eind. Het zijn vaak goede films, natuurlijk. De uitreiking is één groot circus en niet zo interessant, tenzij je het leuk vindt om actrices letterlijk op hun bek te zien gaan, maar de nominaties zijn meestal de moeite.
Over Zero Dark Thirty had ik een beetje mijn twijfels. De jacht op Osama, propaganda voor Amerika - en die kunnen dat goed gebruiken - en een bekend verhaal. Hoe spannend kan het zijn? Wel was een goed voorteken dat Kathryn Bigelow - zij won heel veel Oscars met The Hurt Locker - de film regisserde. The Hurt Locker vind ik één van de beste films van de afgelopen jaren, voornamelijk het moment dat na 2 uur intense spanning en bommen ontmantelen Jeremy Renner in de supermarkt staat en kijkt naar 5 rekken met daarin ontbijtgranen. Als ik zin heb ik koekjes kan ik gerust 3 minuten staan turen naar alle koekjes, maar als je jaren in oorlogsgebied in het heetst van de strijd hebt gestreden en je van je vrouw wat ontbijtgranen moet halen en je 300 verschillende pakken ontbijtgranen ziet, dan is dat niet prettig. Nutteloosheid ten top en perfect gesymboliseerd door een achteloze Renner.Kan ze het trucje nu weer flikken, dit keer met een bekend verhaal?
Bigelow komt aardig in de buurt. Hoofdpersoon Jessica Chastain is beresterk als Maya, een CIA-agente die, zo mogen we dat wel stellen, geobsedeerd is door Osama Bin Laden. Na 2001 heeft hij haar niet meer losgelaten en Zero Dark Thirty volgt Maya in haar worsteling met bureaucraten, autoriteiten en haar oversten. Maya weet echter niet van opgeven, ook niet als haar collega's sterven en ook niet wanneer ze totaal uitgeput is van het leven in één grote zandbak onder tonnen stress.
De film duurt ruim 2,5 uur en komt wat traag op gang. Het opent met vrij expliciete martelingen en zoals we al zagen in The Hurt Locker wordt ook hier geen romantisch beeld geschetst van de oorlog. Het is namelijk oorlog, niet alleen volgens Bush, maar ook volgens de CIA die vrij ver gaat in het ondervragen van verdachten. Maar na de introductie, die tevens veel personages brengt en een hoop Arabische namen, wordt het allemaal snel duidelijk. Niet veel later ben je hooked en heb je met Maya te doen. Het intense acteerwerk van Chastain helpt daarbij enorm. Na het zien van The Tree of Life had ik niet verwacht dat Chastain, weliswaar bloedmooi, maar met een niet erg uitgesproken kop, het zo ver zou schoppen. De Oscarnominatie is echter volledig terecht.
Maar wel een aanrader dus. Je weet hoe het afloopt, maar Argo bewees al dat dat geen probleem hoeft te zijn. Het is aan het einde gewoon nagelbijten en er heerst een ontzettend beklemmende sfeer. Net als bij The Hurt Locker stopt de film ook op het goede moment. Geen zegetocht voor Maya, zoals die er ook niet was voor de bomexpert, maar de realisatie dat de ellende van één man weliswaar voorbij is, maar de terreur waarschijnlijk nog jaren, zo niet tot in de eeuwigheid, gaat duren.
WAARDERING: 4 / 5 Sterren
Geen opmerkingen:
Een reactie posten