Only God Forgives in zeker geen film in de traditionele zin. Echt sprake van een coherent verhaal is er niet, fantasie en realiteit lopen constant door elkaar en op het eerste gezicht lijkt Only God Forgives slechts een aaneenrijging van willekeurige sfeerimpressies. Het is aan de kijker om er iets van te maken, als een stilistisch verfilmd stripboek waarbij je zelf de ruimte moet opvullen tussen de plaatjes. De film balanceert echter wel op het randje van stilistisch verfilmd stripboek en vage, trage kutfilm.
Only God Forgives draait om een Amerikaanse familiebende in Thailand. Ze smokkelen en verhandelen drugs en alles gaat goed, totdat Billy een Thaise prostituee verkracht en vermoordt. De lokale rechercheur, die een voorliefde voor zwaarden heeft, laat vervolgens de vader van het vermoorde meisje in een ruimte met haar moordenaar. Billy dood, een groot drama, en aan Billy's broer Julian (Gosling), Billy's moeder (Kristin Scott Thomas) en hun hulpjes om de moordenaar van hun broer resp. zoon te pakken te krijgen.
De rechercheur, Chang (Vithaya Pansringarm), is geen fijne vent. Hij heeft een wat apart gevoel van rechtvaardigheid, maar ergens kan je hem ook wel volgen. Amerikanen komen zijn land verzieken met drugs en hij neemt maatregelen. Geen zachtzinnige maatregelen, maar juist daardoor effectieve maatregelen. En de Amerikanen, meestal de helden, zijn goed de Sjaak. Ze worden gemarteld, vermoord, verminkt, in elkaar geslagen en weet ik wat allemaal.
De film is vooral een kunststukje. Veel mooie beelden, afgewisseld met grof geweld, maar ook de sferische muziek is weer terug. Only God Forgives is sfeervol, maar waar Gosling in Drive wel degelijk een persoon speelde met karakter, is zijn personage in Only God Forgives leeg. Hij doet niks, hij zegt niks, hij staat erbij en kijkt ernaar en komt niet verder dan aanhangsel. Zijn verachtelijke moeder veracht hem en hij? Hij laat het maar over zich heen komen.
Dat kan je als kijker ook doen. Je laten onderdompelen in de bizarre taferelen, je laten meevoeren door de muziek, het geweld aanschouwen, de sfeer proeven. Dan is deze film prima te pruimen. Verwacht je echter een tweede Drive, dan ga je dit niet waarderen en zul je je vrij snel storen aan de opzettelijke vaagheid en het trage tempo. Ik vond het niet slecht, maar met name de uitwerking van verhaal en personages doen de film de das om.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten