Dawn of the Planet of the Apes

★★★★

Normaal gesproken zou een aap op een paard met een mitrailleur in z'n handen op de lachspieren werken. Zo niet in Dawn of the Planet of the Apes, waar deze scène meerdere malen wordt vertoond zonder dat de kijker vreemd opkijkt.

In 2011 combineerde Rise of the Planet of the Apes de vooruitstrevende geneeskunde met de concepten uit de originele film, namelijk een planeet waar de apen de baas zijn. In Rise zien we Caesar met verschillende apen San Fransisco ontvluchten in die memorabele scène op de Golden Gate Bridge, terwijl het apenvirus/Alzheimermedicijn zich over de wereld verspreidt.

In Dawn is het een jaar of tien later. Het grootste gedeelte van de mensheid is dood en de apen hebben buiten San Fransisco een heuse samenleving opgebouwd. In het bos bevindt zich een apennederzetting; er wordt gejaagd en gevist en communicatie vindt plaats via gebarentaal.

Er zijn echter nog een paar menselijke overlevenden die onder barre omstandigheden in een kamp in San Fransisco zitten. Leider Dreyfus (Gary Oldman) besluit om de hydrodam te laten repareren, want energie wordt schaars. Die dam bevindt zich echter achter de Golden Gate Bridge. Dreyfus stuurt ingenieur Malcolm (Jason Clarke), arts Ellie (Keri Russell), Malcolms kinderen en twee bewakers naar de dam en de expeditie stuit al snel op de apen.

Mens en aap zijn geen fan van elkaar. Aap is eeuwenlang onderdrukt door de mens en de mensheid is praktisch uitgeroeid door aap. Nouja, door zichzelf, via aap. Toch ontstaat er, net als in Rise, een fragiele symbiose tussen aap en mens. Fragiel, omdat er binnen beide kampen onderlinge argwaan is. Terwijl de vluchtelingen uit San Fransisco zich voorbereiden op een apeninvasie, probeert Malcolm de vrede te bewaren en de hydrodam te repareren.

Dawn is een stuk beter opgezet dan Rise. De onderlingen verhoudingen tussen aap en mens, maar ook binnen de apen- en mensenpopulatie maken dit tot een hele dynamische en natuurlijk film. De apen zijn normaal gesproken al vrij menselijk, maar wanneer ze ook nog eens lezen, gebarentaal gebruiken en af en toe praten, is het niet moeilijk om je het lot van de apen aan te trekken. De apen zijn interessanter en beter uitgewerkt dan het gemiddelde personage in een sci-fi blockbuster.

Het lot van de mensen is niet veel anders dan in andere post-apocalyptische films, maar met name Jason Clarke en Keri Russell zijn bijzonder overtuigend en oprecht. De angst voor de apen, maar tegelijkertijd de realisatie dat de hydrodam de laatste hoop is voor de mensen in San Fransisco, wordt sterk vertolkt. Naast een goed plot biedt Dawn ook behoorlijk wat spektakel en zeer geraffineerde plaatjes. Het is zonder twijfel de beste Planet of the Apes film tot nu toe.