Boksfilm zonder punch

Southpaw

★★

Bokser Billy Hope bokst in de openingsscènes voor het kampioenschap. Hij incasseert de ene klap na de andere, staat op zijn laatste benen, maar wint uiteindelijk het gevecht. Dan sterft Billy's vrouw na een dodelijk ongeval en moet Billy ook klappen buiten de ring incasseren. 

Na Maureen's dood gaat het bergafwaarts met Billy. Niet dat het ons op dit moment heel erg boeit, want de personages zijn net geïntroduceerd en het drama wordt middels een trechter door de strot geduwd. Nogal geforceerd, op z'n Amerikaans, met veel tragische muziek en verslagen poses. Vrij typisch voor regisseur Antoine Fuqua die zich al eerder aan Hollywoodclichés bezondigde in Olympus Has Fallen en Brooklyn's Finest.

Billy, die al z'n hele leven door vrouwlief en managers wordt geleefd, weet zich geen raad. Zelfs wanneer zijn dochter dreigt ondergebracht te worden bij de Jeugdzorg, lijkt Billy de ernst van de situatie nog altijd niet in te zien. Maar zoals dat gaat in films krabbelt Billy op. Samen met zijn nieuwe coach Tick (Forest Whitaker) brengt hij wat structuur aan in zijn leven, hetgeen nodig is om het vertrouwen van zijn dochter Laila terug te winnen. Billy's doel: het verslaan van zijn aartsrivaal Miguel Escobar (Miguel Gomez) die betrokken was bij Maureen's dood.

Southpaw, hetgeen de niet reguliere boksstand is (rechtervoet voor), probeert zoals meer boksfilms het familiedrama te integreren met de actie. Warrior slaagt hier bijvoorbeeld uitstekend in, maar Southpaw laat het op beide vlakken liggen. Het boksen is weinig overtuigend en het is totaal niet duidelijk waarom Billy op het allerlaatste moment de southpaw stand moet leren. Het familiedrama is nogal cliché, weinig genuanceerd en oninteressant, iets waar wel meer films van Antoine Fuqua last van hebben.

Wel erg sterk is Gyllenhaal, die op z'n best is wanneer hij dit soort getergde personages speelt. Denk aan Nightcrawler en Prisoners. Billy mist de finesse die veel van Gyllenhaals andere personages wel hebben, maar maakt dat goed met brute kracht. Tevens sterk is het matig articuleren en de beestachtige houding die doet denken aan Matthias Schoenaerts in Rundskop. Het personage staat als een huis en Gyllenhaal levert zijn zoveelste goede rol af in de afgelopen jaren.

Het is echter niet genoeg. De film komt veel te traag op gang en werkt vervolgens met een rotvaart naar het einde toe. Misplaatste raps van Eminem knallen door de speakers net nadat een dramatische scène zich heeft voltrokken. Het klopt allemaal gewoon net niet, en al die 'net nietjes' achter elkaar zorgen uiteindelijk voor een behoorlijk lege kijkervaring.