Trippen met hippies en een buschauffeur

Paradise Trips

★★★★

Een nukkige buschauffeur rijdt een stel Vlaamse hippies naar een groot hippiefeest in Kroatië. De tegenstelling tussen de conservatieve chauffeur en zijn vracht is enorm, hetgeen een hoop conflicten veroorzaakt en een fijne film oplevert. 

Je ziet het al voor je: een gepensioneerde, besnorde oude knar die heilig gelooft in wetten en regels neemt een paar slokken van een hallucinerend goedje op een festival en heeft de tijd van zijn leven. Veel films zouden deze scène compleet om zeep helpen, The Hangover bijvoorbeeld. Maar niet Paradise Trips, die de realiteit beter aanvoelt en snapt dat wanneer iedereen zo'n goedje inneemt het schier onmogelijk is überhaupt een ongemakkelijke situatie te creëren.

Deze onvermijdelijke scène is dan ook niet cliché en wordt prachtig en stijlvol uitgewerkt middels Super Mario poppetjes. Eerder op de dag speelde Mario op een GameBoy Super Mario. De virtuele realiteit komt z'n trip binnen en levert geweldige shots op van de chauffeur die op paddenstoelen springt, munten verzamelt en compleet euforisch is.

Voordat dit feest plaatsvindt, toont Mario zich van een andere kant. Star, nors, chagrijnig. Hij botst constant met de jongelingen, die alle regels aan hun laars lappen en zich een week lang laten gaan in ware hippiefestivalstijl. LSD, drank, gewaden, alles delen, houtsnijwerk, hoepels, diaboloën, fakkelzwaaien, dat werk. Dan blijkt tot overmaat van ramp Mario's zoon Jimmy ook aanwezig te zijn. Ze hebben al jaren geen contact meer en kunnen elkaars bloed wel drinken. Maar ze kunnen geen kant op. Ze worden gedwongen de confrontatie aan te gaan, al dan niet in gang gezet door hun wederhelften Linda (Mario's vrouw) en de Nederlandse Miranda (Jimmy's vrouw).

Het mooi bedachte dubbelzinnige Paradise Trips is een familiedrama in een hippiesetting. De hoofdrol wordt geweldig vertolkt door Gene Bervoets, die ondanks Mario's vele tekortkomingen de kijker meevoert in zijn tocht. Hij is zowel een oude viespeuk als zorgzame grootvader, zowel onuitstaanbare bejaarde als trippende chauffeur. Daar lijnrecht tegenover staat Jimmy die niks moet hebben van kapitalisme, Coca Cola en commercie. Hij projecteert zijn frustratie over de maatschappij op zijn zoontje Sunny die mede daardoor totaal geen zin heeft in een week hippies zonder cola. 

Bij een goede (road)trip hoort goede muziek en ook dat zit wel snor. Prachtige Spaanse gitaarmuziek begeleidt de bus en haar inboedel naar het festival. Daar aangekomen is het stampen op viscerale beats, industriële techno, lekkere drugsmuziek dus. Het plaatje klopt helemaal. En dat geldt eigenlijk voor de gehele film. De Vlamingen kunnen weer een fijne film toevoegen aan hun kast met filmische pareltjes.