Detox

Goede Vrijdag, en die begon goed. In de ochtend bezig geweest met het grafisch ontwerp van een user interface voor een applicatie waar functioneel beheer mee werkt. Op het kantoor van Calco, want de ABN had een vrije dag. Ik niet, wegens een contract van 40 uur. Nog een presentatie gegeven over het werk van een Solution Designer, daarna borrel op kantoor en verder borrelen met collega's in Utrecht.

Toen ik me bedacht dat ik om 21:00 nog steeds niet gegeten had, gingen Wietse en ik naar een burgertentje, Meneer Smaakers. Lekkere burger, biertje erbij, alsof we die nog nodig hadden. Staan we buiten, te praten over een bruine kroeg, haakt er een kerel met een zwarte hoed in op het gesprek.

Wij even praten, meegaand met de mening van de man dat er geen leuke bruine kroegen meer zijn. Ik heb de halve afgelopen week in een prima bruine kroeg gezeten, maar oké hè. Zegt Wietse, altijd galant en aardig als-ie is: 'Gaat u anders mee met ons een biertje drinken?'

Bleek die gast alcoholist te zijn.

Dus die man mee, laten we hem Ralf noemen, en wij op zoek naar een bruine kroeg. Nou, hartje Utrecht, geen probleem. En ik ben toch wat geïntrigeerd door Ralf. Mijn ervaring met alcoholisten is nihil, het studentenleven daargelaten, maar ik vond het wel mooi dat hij daar meteen mee op tafel kwam. Ook fijn was het feit dat het statement 'ik ben alcoholist' niet als hulpvraag werd geponeerd, maar meer als: 'dan weten jullie dat'. Alsof ik zelf voor het eten even meld dat ik niet tegen melk kan.

'Waarom bent u hier?' vraag ik. Ralf was op de vlucht. Voor zijn vrouw, voor zijn familie. Want hij ging detoxen. Ook voor zijn vrouw, voor zijn familie. Niet voor zichzelf, want hij vond het welletjes geweest. Het traject naar detoxen toe maakte hem echter angstig en dus ontvluchtte hij Rotterdam, En omdat hij Rotterdam een verschrikkelijke stad vond. Dat snap ik wel.

Ralf is het type man dat het niveau van de normale sterveling ontstegen is. Begonnen als zendeling, reizend over de wereld, maar ook een neusje voor zaken. 'Uw zendelingmissies waren eigenlijk handelsmissies', merkte ik op met mijn halfdronken filosofische hoofd. Hij vond dat een erg mooie uitspraak. Heeft-ie drie keer gezegd.

Ralf deed al snel overal zaken. Het evangeliseren was hij even snel verleerd. Overal had hij vrouwen. Op een dag liep hij langs een pannenkoenhuis en dacht: 'Ik koop 'em'. Heeft hij gedaan. Nu is het een keten, met 8 restaurants. Ralf heeft heel veel geld en lijkt oprecht gepikeerd dat ik een rondje afreken. Want wat ik in de maand verdiende, daar komt hij z'n bed niet meer voor uit. Ik denk dat Ralf eigenlijk nergens meer z'n bed voor uitkomt.

Ralf was impotent geworden na een prostaatoperatie, een tijdje geleden. Voelde zich geen man meer. Hij had nog steeds veel vrouwen, maar kon er niks meer mee. Net als koning David uit de Bijbel bestelde hij vrouwen om hem warm te houden 's nachts. 'Echt waar, staat in Koningen', aldus de ex-zendeling. Misschien was David ook wel impotent geraakt.

Ralf is 58 en heeft er geen zin meer in. Erg blij was hij dat hij met ons mee mocht, een biertje drinken. Ik wist niet zo goed wat ik met Ralf aan moest, maar heb gewoon geluisterd, Ook al vertelde hij soms drie keer achter elkaar hetzelfde verhaal. De anamnese was succesvol afgenomen, maar een oplossing had ik niet voorhanden. Voor Ralf kan ik geen documentje opstellen met een solution, zijn er geen Indiërs die de drank wegprogrammeren.

Daarna namen we afscheid, maar niet voordat hij vertelde dat hij de aanslagen in Brussel al in 1991 had voorspeld. Ook zouden we dit jaar worden binnengevallen door het gezamenlijke leger dat Frankrijk en Duitsland momenteel vormen in de EU. Ik trek dat statement in twijfel. Hij zegt: 'Je zal het zien, 1 december, bel me maar'. Ik krijg zijn nummer.

Ik denk niet dat we 1 december worden aangevallen. Ik hoop dat ik dat Ralf op die dag kan vertellen.