The Hateful Eight

★★★★

Tarantino´s achtste film kent de onnavolgbare stijl van ´s werelds meest geliefde regisseur, maar toont dit slechts bij vlagen. Tuurlijk, het is een goede film, Tarantino maakt niet anders, maar hij haalt niet het niveau dat we ondertussen van hem gewend zijn.

The Hateful Eight draait om een achttal personages die vanwege een sneeuwstorm tot elkaar veroordeeld zijn. Nog niet veroordeeld, maar wel bijna, is Daisy Domergue die door premiejager John Ruth wordt vervoerd naar Red Rock om daar te worden geëxecuteerd. Onderweg heeft het paar collega/premiejager Marques opgepikt en de toekomstige sheriff van Red Rock: Chris Mannix. Het viertal strandt in Minnie's Habernashery, een blokhut waarin de Mexicaan Bob, generaal Sandy Smithers, Oswaldo Mobray en Joe Gage zich bevinden.

In de blokhut komt de vaart er goed in. Briljante stukjes dialoog sijpelen tussen de akten door, net als goed geplaatste grappen. De film duurt meer dan drie uur, maar verveelt geen moment. Dat is echt een prestatie, als je ziet dat 90% van de film bestaat uit dialoog. Tarantino, zelf door Samuel L. Jackson overgehaald om de film te maken nadat het script was gelekt, heeft Ennio Morricone zover gekregen om de score te arrangeren, iets dat Morricone de afgelopen 40 jaar niet meer had gedaan. Zo ontstaat een gepaste sfeer in een winterse western die zich afspeelt in Wyoming, net na de Amerikaanse Burgeroorlog.

Tarantino knipt zijn film wederom op in hoofdstukken, zoals we dat ondertussen gewend zijn. Ook geen onbekenden zijn de acteurs Samuel L. Jackson, Michael Madsen, Kurt Russell en Tim Roth die na zoveel samenwerkingen ongetwijfeld nog nauwelijks directies nodig hebben. Een voice-over (Tarantino zelf) plakt wat scènes aan elkaar en wordt op originele wijze gebruikt. Zo wordt het publiek erop attent gemaakt dat tijdens een voorgaande scène er ook nog iets anders is gebeurd: iemand heeft de koffie vergiftigd en alleen Daisy heeft het gezien.

De film bevat momenten die niemand anders dan Tarantino kan bedenken en tot een goed einde kan brengen, maar deze momenten zijn schaars in tegenstelling tot voorgaande films. Een monoloog over rechtvaardigheid haalt het niet bij mayonaiseverhalen of de introductie van O-Ren Ishii. Oswaldo Mobray, de excentriekeling van het stel en tevens de beul van Red Rock, is slechts een schim van de karakters die Christoph Waltz tot leven bracht, al zie je meteen dat zo'n personage uit de koker van Tarantino komt. Zo blijf je met een film zitten die goed is, maar na zeven meesterwerken verwacht je een achtste. En dat is The Hateful Eight niet geworden.