Gods of Egypt

★

De meest bekende Egyptische goden passeren de revue en een fantasierijke mythologie ligt ten grondslag aan Gods of Egypt, maar de film zelf is zo plat als de aarde in die tijd. 

Horus (Jamie Lannister) staat op het punt gekroond te worden tot koning van Egypte. Dat is een tikkie raar, aangezien het hier een god betreft, maar zo gaan die verhalen nou eenmaal. Later namen de farao's het over, als afgezanten van de goden. Ook lichtelijk apart is het feit dat de goden goud door hun aderen hebben stromen en anderhalf keer zo groot zijn als mensen. Op zich makkelijk, want je weet meteen wie wie is, maar in filmisch opzicht leidt het tot hele vreemde scènes, alsof je naar Horus en een zooi halflings aan het kijken bent.

Maar goed, Horus wordt dus koning. Is tenminste het idee. Dit bescheiden volksfeestje wordt echter ruw verstoord door Set (Gerard Butler) die na een lange tijd in de woestijn ook wel eens zin heeft om te regeren. Hij doodt z'n broer Osiris, steekt Horus de ogen uit en voert een waar schrikbewind.

Zo beangstigend als de kwaliteit van deze film is het echter niet. Tegen dit script valt niet op te terroriseren, god of niet. Er zit geen fatsoenlijk stukje dialoog in de film, die verder een aaneenschakeling van inconsistente voorvallen is, afgewisseld met een tergende moraal: Horus neemt wraak op Set met behulp van de sterveling Bek en leert zodoende dat de mensen die hij eerst verachtte zowaar waardevol zijn. Ook heeft de film zeer matige visuals. Waar die 160 miljoen dollar budget aan is opgegaan? Toch zeker niet aan de salarissen van de bedroevend misplaatste cast zeker? Met een kwart van dit budget zijn in het verleden verscheidene malen mooiere beelden geproduceerd.

Gods of Egypt is net zo oppervlakkig als het ritueel waar de doden mee te maken krijgen in Anubis' onderwereld: genoeg schatten meenemen voor toegang tot het hiernamaals (de Katholieken ook niet vreemd trouwens, dit principe), of verzwolgen worden in een roterende zwarte wolk. Of de chaos. Of wat die roterende schijf ook maar mocht voorstellen. De millenia oude verhalen weerstaan de tand des tijds ogenschijnlijk gemakkelijk. Deze film is morgen echter iedereen weer vergeten.