Jake Gyllenhaal kan eigenlijk alles spelen, maar blinkt vooral uit in het soort personage dat een tikkie socially awkward is. Denk Donnie Darko, Nightcrawlers, dat werk. In Demolition doet hij dit nog eens dunnetjes over.
Davis (Jake Gyllenhaal) doet de voice-over van zijn eigen film en kondigt aan bij een effectenmakelaar te werken - een klein bedrijf dat enorme bedragen verhandelt. Davis komt weinig gepassioneerd over, zowel qua werk als privé. "you never pay attention", zegt z'n vrouw constant. Wanneer ze overlijdt, valt hem pas op hoe mooi de wereld eigenlijk is. Of was.
Demolition heeft een enigszins vreemde opzet en dat zit hem met name in de protagonist. Davis vertoont wat autistische trekjes en schrijft op de dag dat zijn vrouw sterft een brief naar een snoepautomaatbedrijf, omdat z'n M&M's er niet uitkomen nadat hij geld in de automaat van het ziekenhuis werpt. De rouwverwerking is nog helemaal niet gestart wanneer hij de enige klantenservicemedewerker ontmoet van het snoepautomaatbedrijf: Karen (Naomi Watts). De twee bouwen een bijzondere relatie op, terwijl Davis alles letterlijk en figuurlijk begint te slopen in z'n leven.
Als je je niet stoort aan de logica in de film en het vreemde karakter van Davis, heeft de film wel zo z'n charme. De film probeert het publiek te vertellen dat je eerst iets moet slopen voordat je opnieuw kunt beginnen - een boodschap die niet aankomt. Wel kent de film een subtiel tragikomisch karakter met interessante personages. Ook Karen's zoontje die halverwege de film ten tonele verschijnt, is een goede toevoeging op de sterke cast.
Watts en Gyllenhaal vormen een mooi stel. Samen slepen ze zich door een moeilijke periode heen, zonder te vervallen in liefdesclichés. Demolition zou gebaat zijn met wat meer structuur zodat de personages beter voor de dag komen. Nu blijft het steken op een aardige film, waar veel meer in had gezeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten