Met: Nicole Kidman, Aaron Eckhart (Two-Face/Harvey Dent in The Dark Knight)
Waardering: 4/5
Becca (Kidman) en Howie (Eckhart) zijn een gelukkig getrouwd stel, totdat hun enige zoontje wordt doodgereden door een auto. Becca wil niet te lang stil staan bij de gebeurtenis en wil eigenlijk vooral vooruit, terwijl Howie vooral maar zoveel mogelijk herinneringen van hun zoontje wil bewaren en koesteren. Becca en Howie doen er alles aan om er samen uit te komen, maar het gaat maar erg moeizaam. De film gaat eigenlijk over alle problematiek na het ongeluk en de impact die het voorval heeft op het stel.
Nicole Kidman (43 alweer, maar ziet er al 13 jaar hetzelfde uit. George Clooney gaat naar dezelfde beautysalon denk ik...) speelt de koele Becca, een zelfstandige vrouw die heel goed weet wat ze wil en die wat kil overkomt. Ze is wat snobby, wat verwend (maar ze heeft ook al genoeg geld verdient om niet meer te hoeven werken lijkt het) en kijkt wat neer op haar omgeving. De relatie met haar zus en moeder is ook niet alles, want haar zus kan in Becca's ogen niet veel goed doen, zeker niet als het gaat om mannen wat best wel grappige situaties oplevert. Haar moeder is overtuigd Christen, ze is er ook van overtuigd dat de dood van Becca's zoontje heeft plaats gevonden omdat 'God nog een engeltje nodig had'. Je snapt misschien dat zoiets niet helemaal goed valt bij Becca.Howie aan de andere kant gooit het over een heel andere boeg. Hij gaat naar praatgroepen en probeert meer de weg te zoeken van acceptatie. Aaron Eckhart is overtuigend als rouwende vader die maar moeilijk over de dood van zijn zoontje heen kan komen. Ik vond hem na Heath Ledger in The Dark Knight misschien wel het beste spelen, ook de transformatie die hij in die film laat zien is knap. Ondanks dat ik soms even verwacht dat hij een muntje op gaat gooien speelt Eckhart dit allemaal prima en geloofwaardig.
Nu krijg je misschien de indruk dat de hele film één grote ellende is en een tranentrekker van jewelste, maar dat is niet helemaal waar. Het is geen komedie, maar de makers zijn er wel in geslaagd het zo te brengen dat je ook niet depressief de bioscoop uit loopt. Dat is knap, want veel films slaan hier de plank mis en maken er een traag en treurig drama van (Lovely Bones, Extraordinary Measures en dat soort crap), terwijl het juist de kunst is om het drama duidelijk te maken zonder dat je 90 minuten naar rouwende mensen (of Brendan Fraser in een drama...) aan het kijken bent. Af en toe tovert de film ook nog een glimlach op je gezicht en sommige stukjes zijn ronduit hilarisch. Andere gedeelten zijn juist weer heel ingetogen en triest. Het wisselt elkaar mooi af en dat maakt deze film zo goed. Iedereen weet dat het niet goed afloopt, aangezien dat ongeluk al gebeurt is voordat de film uberhaupt begint, maar je bent wel benieuwd naar het stel en hoe het nu verder gaat.
Mooi drama, mooi geacteerd en niet zo moralistisch en cheesy als veel andere films met dezelfde thematiek. Wel een aanradertje hoor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten