The King's Speech

Genre: Drama

Met: Colin Firth, Geoffrey Rush (Barbarossa in Pirates), Helena Bonham Carter
Waardering:  5/5

Prins Albert (Firth) heeft een probleem, want hij stottert. Dat is niet handig als je prins bent, aangezien er van je verwacht wordt dat je in het openbaar nog wel eens wat moet zeggen. Gelukkig is hij de jongste van het gezin en hoeft hij niet de koning op te volgen. Met zijn spraak is hij desondanks niet gelukkig en nadat hij bij een heel aantal dokters is geweest die hem niet hebben kunnen helpen komt hij uiteindelijk uit bij Lionel Logue (Rush). Lionel gaat aan de slag om het stotteren van Albert aan te pakken en gebruikt daar nogal wat onconventionele methodes (het is 1925) voor, die bij de prins niet altijd in de smaak vallen. Dat zorgt aan de ene kant voor de nodige spanning, maar tegelijkertijd ontstaat er ook een vriendschap tussen Lionel en Albert.

De vader van Albert (George V) overlijdt en Alberts broer wordt koning (Edward VIII, gespeeld door Guy Pearce). Albert heeft pech, zou je kunnen zeggen, want zijn oudere broer is zwaar aan het verzaken. Hij heeft namelijk iets met een gescheiden Amerikaanse vrouw en wil met haar trouwen. Dat kan niet, als koning zijnde. Misschien kan iemand zich nog het gedoe herinneren tussen King Charles en Camilla Parker Bowles? Nou, het lijkt aardig op die situatie. Als je precies wilt weten hoe het zit moet je de film maar kijken, iets dat je trouwens sowieso moet doen. Albert is genoodzaakt om koning te worden (George VI) met alle gevolgen van dien.

De hoofdlijn van de film is de bijzondere band die ontstaat tussen Lionel, een geïmmigreerde Australische logopedist, en de koning. Daarnaast gebeurt er natuurlijk nog veel meer. Ook de thuissituatie van de beide heren wordt belicht, waardoor de 2 karakters een extra dimensie krijgen. We maken kennis met zowel de koningin (Bonham Carter) als de vrouw van Logan, met de kinderen van beide heren en met de manier waarop beide heren in het leven staan. De film wisselt af tussen therapiesessies en het thuisfront van de twee hoofdrol-spelers en dat maakt de film zo leuk om te zien.

Er zijn nog een paar dingen die vind ik de aandacht verdienen. Ik zeg het vaker afgelopen reviews (hetgeen het niet minder waar maakt natuurlijk), maar hier is het acteren echt subliem. Firth steelt de show, op de voet gevolgd door Rush. Rush als excentrieke, kalme en humoristische logopedist is knap neergezet. Af en toe maakt hij een droog grapje, dan weer maakt hij de prins of de Aartsbisschop belachelijk, maar hij komt er (bijna) altijd mee weg. Firth is daarentegen statig, serieus en kan in het begin de lolbroekerij van Lionel echt niet waarderen. Je ziet in zijn ogen echter ook steeds angst, gecombineerd met wat frustratie. Angst voor de toekomst, angst voor spreken in het openbaar en frustratie over het stotteren. Die angst wordt extra duidelijk wanneer de koning het niet naar zijn zin heeft, maar lijkt altijd op de achtergrond aanwezig, want zelden voelt de koning zich echt op zijn gemak. Een klein detail, maar daar gaat het uiteindelijk vaak om en ik kan me niet voorstellen dat hij die Oscar niet krijgt.

Ik wilde afsluiten met de muziek, die ik erg vond passen bij de film. Meestal valt de muziek niet zo op en als het wel zo is, is dat vaak niet gunstig. Hier viel de muziek me op in positieve zin. Het is allemaal klassiek, maar ook met wel luchtige riedeltjes ertussendoor. Als Lionel weer iets doet wat de koning niet kan waarderen houdt de achtergrondmuziek even op, dan zie je het verongelijkte hoofd van Firth voor een paar secondes, waarna vervolgens de muziek en de scène weer verder gaan. Heel mooi gedaan.

De conclusie lijkt me duidelijk. Wederom een topfilm.