Met: Naomi Watts, Josh Brolin, Anthony Hopkins, Antonio Banderas & Gemma Jones
Van: Woody Allen
Waardering: 3.5/5
Woody Allen levert één film per jaar af, elk jaar weer. Deze film is uit 2010. De cast is indrukwekkend. Werken met de levende legende Woody Allen is voor velen al genoeg om zich te laten strikken voor een rolletje, lijkt me. De film is een romantisch drama waarbij de nadruk, zoals vaker bij Allen, ligt op de personages die altijd een zwak hebben voor degenen waarmee ze niet getrouwd of verloofd zijn. Er zijn weinig mensen in Allen's films wiens relatie stand houdt en deze film is zeker geen uitzondering. Het is misschien niet altijd even geloofwaardig, maar sterk acteerwerk en een goed verhaal zorgen ervoor dat je je hier niet zo druk om maakt.
Helena (Jones) is verlaten door haar man, heeft een zelfmoordpoging ondernomen met 40 slaappillen (dat werkt niet, kan ik u vertellen) en zoekt tegenwoordig haar heil bij een helderziende. Ze maakt een nogal zware periode mee en is labiel, maar haar helderziende helpt haar er doorheen, waardoor ze steeds meer in het spirituele begint te geloven totdat iedereen in haar omgeving er gestoord van wordt. Ze heeft één dochter Sally (Watts) bij wie ze de deur platloopt, om haar steeds te vervelen met allerlei verhalen over de toekomst. 
Alfie (Hopkins) is de ex van Helena. Hij heeft op zijn respectabele leeftijd de algehele nutteloosheid van het leven ingezien (en van zijn vrouw) en besluit gezond te gaan leven, te fitnessen en zijn mid-life crisis nog eens dunnetjes over te doen, maar dan als vrijgezel op 75-jarige leeftijd. Hij ontmoet een jong blond ding, genaamd Charmaine (Lucy Punch) van een jaar of 30. Ze vermaakt Alfie met haar fysieke activiteiten en ze vermaakt de kijker met haar opmerkingen.
Sally werkt in een galerij. Tussen haar en haar man Roy (Brolin) loopt het niet al te soepel. De oorzaak is Roy, een niet-praktiserend afgestudeerd medicus. Hij is schrijver geworden, heeft één succesvol debuut op zijn naam, maar zijn laatste 3 boeken zijn geflopt. Ik kon me wel vinden in Roy...Hij probeert zijn laatste boek af te krijgen, maar dat wil maar niet vlotten en hij verdient momenteel geen cent. Roy raakt ook steeds meer in de ban van zijn bloedmooie overbuurvrouw Dia (Freida Pinto), die me herinnerde aan de reden dat ik vroeger wel eens `Desperate Housewives' keek. Sally wil een kind van Roy, maar hij heeft daar geen zin in. Sally krijgt ondertussen steeds meer gevoelens voor haar baas Greg (Banderas).  |
| De bloedmooie overbuurvrouw Dia |
De film opent met een quote van Shakespeare die erop neerkomt dat het leven uiteindelijk niets betekent, net wanneer Helena op het punt staat de helderziende te bezoeken. Een sombere gedachte aan het begin van een verder vrolijke film. De relaties tussen de verschillende personages lopen voor geen meter, maar de film brengt alles met een komisch tintje. Er is zelden intens drama, waardoor de film erg luchtig blijft en regelmatig heel grappig is. Telkens gebeurt er weer iets nieuws waardoor iemand nog dieper in de shit zakt, vaak op absurde en komische manieren. Een mooi voorbeeld is een scène waarin Sally haar gevoelens uit tegenover Greg, terwijl hij in zijn antwoorden volledig om het onderwerp heen draait, zonder zich daarbij ongemakkelijk te voelen. Andere situaties komen juist weer heel geforceerd over en tonen het wat absurde karakter van de film.
Een leuke film om te zien. Ik vond hem niet zo fijn als Cassandra's Dream en Vicky Christina Barcelona (uiteraard), maar het is wel de moeite waard. Een fijn, subtiel komisch en licht absurd drama dat lekker weg kijkt en waarbij de 1,5 uur zo voorbij zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten