Another Earth

Genre: Drama
Met: Brit Marling & William Mapother
Regie: Mike Cahill
Waardering: 4.5/5

Wanneer Rhoda (Marling) dronken van een feestje naar huis rijdt hoort ze op de radio dat er een nieuwe planeet is ontdekt. Terwijl Rhoda de instructies volgt van de DJ en al rijdend uit het raam kijkt ten westen van de poolster, ramt ze met volle snelheid een auto. Van de drie inzittenden overlijden er twee ter plekke en de derde, John Burroughs (Mapother) raakt in een coma. Rhoda wordt veroordeeld tot 4 jaar cel.

Gedurende de tijd dat ze in de cel zit wordt er steeds meer bekend over de nieuwe planeet. Zoals de titel suggereert blijkt de planeet een tweede Aarde te zijn. Dit is dan ook nauwelijks een spoiler te noemen, lijkt me. Die tweede Aarde lijkt niet alleen qua uiterlijk op de Aarde, inclusief een maan, maar wanneer er contact gemaakt wordt door een vrouw van NASA blijkt aan de andere kant van de lijn exact dezelfde vrouw te zitten, die exact dezelfde jeugd heeft meegemaakt. Interessant.

Het idee van een andere Aarde, zeg maar een replica in een ander universum, inclusief alle gebeurtenissen en bewoners, komt oorspronkelijk voort uit een gedachte-experiment. In de filosofie vinden ze dat leuk, gedachte-experimenten. Ze dienen allerlei doelen, voornamelijk doelen die bijzonder weinig mensen kunnen interesseren. Een bekend gedachte-experiment is bijvoorbeeld de situatie dat je 2 exact gelijke Aardes hebt, maar op de ene planeet (de onze) is water H2O (qua structuurformule, u weet wel), terwijl op de andere planeet (Aarde 2) water XYZ is. Beide populaties ervaren hetzelfde m.b.t. `water' en noemen de substantie `water', maar de persoon op Aarde 1 verwijst naar H2O en degene op Aarde 2 naar XYZ. Betekenen de beide soorten `water' dan nog wel hetzelfde en zo niet, hoe komt men dan aan de betekenis van het woord `water'? De meeste mensen zal het aan hun anus oxideren natuurlijk, of die oxidatie nou wordt veroorzaakt door H2O of XYZ, maar toch. Dit even om de achtergrond van het gedachte-experiment te schetsen.

Als je van determinisme of predestinatie uit gaat, zal er in twee exact dezelfde werelden geen enkel verschil zijn, alles ligt immers vast. Het kan ook de verklaring zijn waarom twee vrouwen van NASA op hetzelfde moment, op dezelfde frequentie, dezelfde vragen stellen en dezelfde antwoorden geven. Maar wat gebeurt er als twee van dit soort werelden met elkaar in contact komen, twee planeten die synchroon bestaan? Wat gebeurt er op het moment dat men op beide Aardes zich realiseert dat er op de andere Aarde ook een exemplaar van jezelf rond loopt? Zal die wetenschap iets veranderen aan het verloop van de toekomst op beide planeten? Wat doet je andere ik op die andere planeet? Of in het geval van Rhoda, zou ze ook op hetzelfde moment uit het raam gekeken hebben en daardoor 2 mensen hebben vermoord?

Another Earth biedt vooral stof tot nadenken. De film zit daarnaast vol met allerlei mooie anekdotes. Over Plato of de eerste Russische kosmonaut. Het verhaal is goed uitgewerkt en de twee hoofdpersonen acteren erg overtuigend. Vooral Brit Marling acteert fantastisch en is enerzijds ontzettend gefascineerd door de andere Aarde, maar zit tegelijkertijd met een enorm schuldgevoel. Ze kwelt zichzelf, maar probeert tegelijkertijd iets van haar leven te maken en antwoorden te vinden op vragen waar ze al jaren mee rond loopt.

Over het verhaal wil ik niet teveel kwijt, dan is de lol er snel vanaf. Kijk ook vooral niet de trailer. Toch blijft de film boeiend vanaf het moment dat Rhoda en John elkaar wederom ontmoeten. De film werkt op mooie wijze naar een climax toe die je met allerlei vragen laat zitten. In dit geval is dat echter niet zo erg, want het lijkt me juist het doel te zijn van de film. Denk maar een beetje aan het einde van Inception. Soort van open, maar toch een afgesloten geheel.

Zeker een aanrader dus, mits je een beetje van films houdt die een iets hoger doel hebben dan slechts vermaak. Denk aan `A Man From Earth' of `The Sunset Limited'. De film is zelf tot op zekere hoogte ook een visueel en theoretisch gedachte-experiment. Veel vragen, weinig antwoorden, het lijkt wel filosofie. En daar is helemaal niks mis mee.