The Artist

Genre: Komedie / Drama
Met: Jean Dujardin, Bérénice Bejo, John Goodman & James Cromwell
Regie: Michel Hazanavicius
Waardering: 4.5/5

Met toch wel hoge verwachtingen ging ik The Artist kijken. Vijf Oscars win je toch niet zomaar en die van beste film, beste regie en beste acteur al helemaal niet. Maar het was gelukt, de hele wereld weet het en ik vroeg me af of het wel terecht was. Een stomme zwart-witfilm van zo'n 1,5 uur leek me eerlijk gezegd een beetje saai. Ik ben toch verwend met veel special effects, hoge resolutie, snelle beelden en dat soort technische hoogstandjes. Uiteraard mis je ook de dialoog en acteren krijgt opeens een hele andere dimensie. Of acteren verliest een dimensie, het is maar hoe je het bekijkt.

Acteren wordt vooral mimiek en theatraal bewegen, want zonder die kwaliteiten is er nooit enige connectie met de personen op het witte doek. De acteurs moeten daarnaast een goede kop hebben natuurlijk en een enorme uitstraling en charisma. Gelukkig kan je dit wel aan de hoofdpersonen overlaten, want Jean Dujardin en Bérénice Bejo kan je bijna horen spreken door de achtergrondmuziek heen. De muziek draagt de hele film en is van hoog niveau. Een symfonie orkest heeft hard z'n best gedaan op al deze verschillende deuntjes. Twee geweldige acteurs en de meeslepende, maar vaak ook grappige, muziek is erg indrukwekkend, om eerlijk te zijn. Ik had simpelweg niet gedacht dat een stomme film toch nog zo boeiend kan zijn en vooral Jean Dujardin is werkelijk fenomenaal. 

Dujardin lijkt een beetje op Zorro, maar dan een Franse versie zonder degen. Hij trekt allerlei gekke, overdreven bekken en is een goed gehumeurde man. Zijn personage, George Valentin, heeft ook geen reden tot klagen. Hij is een succesvol acteur, is getrouwd met een mooie actrice en hij heeft meer geld dan hij kan uitgeven. De beste man ís stijl. Zijn 3-delig pak zit hem als gegoten en menig korpsbal zou zowel jaloers zijn op het tenue als op Georges lichaam. Samen met zijn producer Al Zimmer (John Goodman) maakt George de ene na de andere succesfilm en George kan zijn geluk niet op. Zijn huwelijk loopt echter niet zo lekker, voornamelijk omdat George wat naast zijn schoenen gaat lopen. Hij is trots, maar balanceert op het randje van arrogantie.

Op de set komt hij de wat brutale Milly Pepper (Bejo) tegen, die voor één scène zijn tegenspeelster is. Milly heeft mooie krullen, grote bruine ogen en een betoverende glimlach. George is zo afgeleid door Milly dat de scène telkens opnieuw geschoten moet worden. Ook wij zien wel vijf keer achter elkaar dezelfde scène, waarbij de muziek steeds opnieuw opstart en waarin George en Milly steeds intiemer worden. Het zijn deze kleine stukjes film die heel doeltreffend werken en heel grappig zijn, juist omdat er geen geluid is en ze maken de film tot iets bijzonders.

Uggie. Trotse winnaar van de eerste editie van de jaarlijkse
Golden Collar Awards in de categorie Best Dog in a Theatrical Film.

Twee andere personen die nog even de aandacht verdienen zijn de butler/chauffeur/assistent van George en zijn hondje. James Cromwell, die de meeste (gok ik, al heeft hij talloze bijrollen) zullen kennen als de baas van Babe (die big), speelt een hele integere, kalme, oude assistent van een superster. Toch is er wederzijds respect en kan George het advies van zijn assistent, die overigens Clifton heet, goed waarderen en tevens goed gebruiken. Mocht er een Oscar zijn voor beste dierlijke bijrol dat zou het hondje van George deze zeker moeten krijgen. Het beest, een Jack Russell die in het echt Uggie heet, is simpelweg geniaal en hij kan op commando doodvallen. Dat moet ik Babbe nog maar eens leren, voordat die zelf dood neervalt. Uggy verslaat met gemak het hondje in Beginners, al kon ik daar ook wel om lachen.

Dan rest nog het verhaal. George Valentin is een acteur, zoals gezegd, en hij speelt in stomme films. De film speelt zich af in 1929, met al die mooie, oude auto's en vette kostuums. De sfeer van die oude tijd is fantastisch neergezet, met grote decors, oude theaters, rokende mensen etc. Maar in 1930 wordt het mogelijk om geluid bij films te krijgen en de stomme film gaat langzaam verdwijnen. George Valentin weigert de overstap te maken van stomme film naar film met geluid en raakt langzaam aan lager wal. Een stomme film maken over een acteur die alleen maar in stomme films wil spelen vind ik een vrij geniaal concept. Er zit alleen geluid in een nachtmerrie van George. Gewoonweg briljant. Het geheel wordt ook prima uitgewerkt en omdat er soms wel wat tekst in beeld staat is de film goed te volgen. De expressies van de acteurs en de muziek doen de rest. 

Een klein minpuntje is dat ik soms wel wat moeite had om de aandacht erbij te houden. De reden is waarschijnlijk dat je alleen maar steeds een orkest hoort spelen en je wordt nooit even wakker geschud. Onder actiescènes zit een orkest, onder dialogen zit een orkest en zeker halverwege de film had ik soms moeite om geconcentreerd te blijven kijken. Ik heb daar eigenlijk zelden last van, zeker niet bij goede films. Gelukkig is er een prima plot aanwezig en bevat de film best veel grappige tussenstukjes waardoor het nooit gaat vervelen. Alleen al om het feit dat stomme films `ancient history' zijn en de meeste mensen, zeker van mijn leeftijd, maar ik gok mijn ouders ook niet, er nog nooit één gezien hebben is het een aanrader. Maar daarnaast is het een vrij geniale, bijzondere, superoriginele en grappige film geworden waar ik me enorm mee vermaakt heb. Kijken dus, want die Oscars zijn gewoon terecht.