We Need To Talk About Kevin

Genre: Psychologisch Drama / Thriller
Met: Tilda Swinton, John C. Reilly & Ezra Miller
Regie: Lynne Ramsay
Waardering: 3.5/5

"We gaan vanavond `We Need To Talk About Kevin' kijken." "Oh, dat gaat over een anti-sociaal jongetje hè", aldus de psycholoog. Sja, anti-sociaal is hij wel, maar de meeste mensen zullen zo'n persoon toch anders omschrijven. Anti-sociaal is nog een vrij aardige omschrijving voor Kevin die in deze film geboren lijkt te worden als klein monstertje, qua karakter dan uiteraard, en uiteindelijk zal overgaan tot gruweldaden. Kevin is totaal gestoord en het is moeilijk om te beschrijven hoe naar hij is. I had regelmatig kippenvel bij het kijken naar dat kereltje. Als je van nare films houdt, verontrustend is ook een geschikt woord, dan moet je deze zeker niet laten schieten. Maar er zijn meer redenen om dit stukje horrordrama te gaan aanschouwen.

Eén van die redenen is Tilda Swinton, die de hoofdrol speelt. Tilda Swinton is een klein beetje ondergewaardeerd, naar mijn mening. Ze speelt allerlei kleine rollen in grote films (Burn After Reading, Adaptation, Chronicles of Narnia) en grote rollen in kleine films. Tilda Swinton is echt een fantastische actrice, die echt weergaloos depressieve, licht trieste types kan spelen. Haar vorige film Io Sono L'Amore is echt een aanrader. Daar speelt ze ook niet de gelukkigste persoon op aarde, maar ze is daar nog wel een sterke vrouw die als buitenstaander probeert stand te houden binnen een traditionele Italiaanse familie. Van een sterke persoonlijkheid is in We Need To Talk About Kevin echter nauwelijks sprake, want Eva, de moeder van Kevin, kan haar hoofd maar nauwelijks boven water houden.

De rol van Eva is wat apart. Ze is Kevins moeder en heeft een soort reïncarnatie van de duivel gebaard. Als klein kind huilt Kevin de hele dag door als hij bij zijn moeder is, maar bij zijn vader is hij poeslief. Op een bepaald ogenblik is ze Kevins constant gekrijs zo zat dat ze naar buiten gaat waar werkzaamheden zijn en een paar minuten vlak naast een man met een drilboor gaat staan, met Kevin ernaast in de kinderwagen. Gewoon om het gekrijs even niet te horen. Sja, ik kan dat wel begrijpen enerzijds, maar eigenlijk kan je dat natuurlijk niet maken. Ondanks dat Kevin dus de duivel is kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat Eva ook niet helemaal vrijuit gaat. Het nature-nurture debat, zeg maar, al vraag ik me af of er aan personen zoals Kevin nog iets te redden valt. Erover praten is zeker geen overbodige luxe lijkt me, maar gek genoeg gebeurt dat niet in de films. Je zou het geheel kunnen opvatten als een gebrek aan communicatie, al gaat dat misschien wat ver.

Al heel snel in de film weet je eigenlijk waar het naartoe gaat. De film volgt semi-chronologisch het leven van Kevin, maar gebruikt flashbacks om het karakter van Eva te kleuren en flashforwards om te laten zien wat er komen gaat. De film stevent langzaam af op Kevins meesterplan en zelfs zonder flashforwards is het geen verrassing wat er komen gaat. Tijdens Kevins leven probeert de film Kevin steeds diabolischer te laten overkomen. Hij begint nog met enigszins onschuldige sadistische acties, maar gaat al snel over op het grovere werk. Kevin, niet super gespeeld door Ezra Miller, is aanwezig en in menig opzicht de belangrijkste figuur uit de film, maar het geheel wordt echt gedragen door Tilda Swinton, die met haar vertolking van de radeloze moeder je aan de buis gekluisterd houdt.

Hier komen ook de minpuntjes naar voren. Tilda Swinton is steengoed, maar Kevin is dat helemaal niet. Hij kijkt wat evil uit z'n ogen, maar weet verder nooit te verrassen of te boeien. Zijn handelingen boeien uiteraard wel, maar dat komt niet door Kevin zelf, maar doordat zijn acties heel verontrustend zijn. Mooi woord toch, `verontrustend', maar dat terzijde. Ook de vader van Kevin, Franklin, heeft geen indrukwekkende rol. Zijn rol is maar klein, maar John C. Reilly lijkt niet meer te kunnen dan een beetje de goedzak uit te hangen. Hij suggereert op een gegeven moment maar dat Eva met iemand moet gaan praten. Dat hij dat denkt is niet alleen aan de achterbakse Kevin te danken, maar lijkt mij ook een gebrek aan mensenkennis, gezien de dingen die Kevin tot dan toe al gedaan heeft.

Conclusie? Mja, ik zit een beetje met een dubbel gevoel. De film is wel pakkend, beklemmend en intrigerend. Er wordt heel aardig naar een climax toegewerkt, maar de spanningsboog ontbreekt nagenoeg, omdat je al weet wat er komen gaat. Dat is erg jammer en het had makkelijk voorkomen kunnen worden. Ik heb ook erg genoten van Tilda Swinton, hetgeen jullie ondertussen ongetwijfeld duidelijk is geworden. Anderzijds vind ik de rest van de cast niet erg geloofwaardig. De film zit verder ook vol met fragmenten die niet echt een doel dienen, of een doel wat ik in ieder geval niet heb begrepen. Voortdurend zie je vage shots van lampen, hotelkamers, Eva die bekogeld wordt met tomaten (zo'n volksfeest, ergens in Spanje dacht ik), een beklad huis en voor al deze dingen wordt geen enkele verklaring gegeven. Ze zijn er gewoon, als sfeerimpressies ofzo. Vond ik niet zo sterk en op een gegeven moment vond ik het zelfs wat irritant worden.

Maar toch zou ik de film gaan kijken, zeker als je houdt van twisted kinderen, sadisme in het algemeen, onderzoek doen naar genen voor duivels gedrag die zich misschien op hetzelfde chromosoom als het eenzaamheidsgen bevinden, depressieve toestanden, (b)oogschieten, een glazen oog, goede actrices, arthouse-elementen met vage shots die linkse indie-mensen kunnen waarderen, maar niet kunnen uitleggen waarom en kippenvelmomentjes.