Bel Ami

GENRE: HISTORISCH DRAMA (105 min.)
CAST: ROBERT PATTINSON, UMA THURMAN, KRISTIN SCOTT THOMAS & CHRISTINA RICCI
REGIE: DECLAN DONNELLAN, NICK ORMEROD
WAARDERING: 2 / 5

Georges Duroy is een simpele boerenzoon en een veteraan uit de oorlog die na zijn terugkomst wordt geïntroduceerd binnen de Franse elite. Vastberaden zijn oude leven achter zich te laten, raakt Georges verwikkeld in romances, intriges en bedrog. Hij doet er alles aan om niet wederom in armoede te vervallen, maar tegen welke prijs?

Parijs, 1890. De Franse overheid heeft een oorlog geïnitieerd in Noord-Afrika en Georges Duroy (Pattinson) keert terug van het front. Hij heeft geen rooie centime en werkt bij de spoorwegen. Hij gaat af en toe naar de hoeren en ontmoet op een dag Charles Forestier (Philip Glenister) in een kroeg die tevens als bordeel lijkt te dienen. Charles nodigt Georges uit voor een diner bij hem thuis, leent hem wat geld voor een net pak en geeft hem zijn kaartje. Niet veel later gaat Georges zijn memoires uit de oorlog publiceren in de krant. Het idee daarachter is dat de publieke opinie verandert en de Franse overheid - die blijkbaar nog meer oorlogsplannen heeft - onder druk wordt gezet en zodoende ten val wordt gebracht.

WOMANIZER

Madeleine (Thurman) is Charles' vrouw en helpt George op weg met zijn artikelen. Fictieve ervaringen rollen van haar tong en zonder moeite verplaatst ze zich in een jonge man die oog in oog staat met de vijand. Haar zinnen lopen lekker, maar ze lijken wel gejat uit een roman van Danielle Steele. Het wordt in ieder geval wel duidelijk dat Madeleine, net als veel andere vrouwen in de film, veel invloed heeft. De meningen van de vrouwen worden erg gewaardeerd, maar George waardeert wel meer dan slecht hun mening. Nadat George Madeleine's verhaal heeft neergepend maakt Madeleine duidelijk dat ze geen interesse heeft om de maîtresse te worden van Georges. 

Dat klinkt misschien raar - George heeft nog geen woord over haar gerept -, maar het is niet zo vreemd. Georges kijkt namelijk zo smerig uit z'n ogen dat je geen waarzegster hoeft te zijn om te zien wat hij wil. Bij elk aanzicht van een vrouw, of iets dat daar enigszins bij in de buurt komt, lijkt Georges zich maar nauwelijks te kunnen beheersen. Georges loopt met de woorden "ik wil seks" op zijn voorhoofd geschreven door de film en iedereen kan het lezen. Het is best wel vies, eigenlijk. Niemand lijkt het echter iets te deren, ze vinden het alleen van goed fatsoen getuigen om Georges even te melden dat ze niet op zijn non-verbale uitnodiging in zullen gaan. Behalve Clotilde (Ricci) die naar eigen zeggen een levensgenieter is. 

PATTINSON WEET NIET TE BOEIEN

Georges zelf is een inhoudsloos karakter en had veel meer achtergrond moeten hebben. Een beetje menselijkheid is nauwelijks te herkennen in Georges en als acteur doet Pattinson ook geen goede zaak. Pattinson acteert niet op een manier zodat je enig idee hebt wat er in Georges' hoofd omgaat. Slechts oppervlakkigheden als macht, geld en seks lijken hem te interesseren. Maar macht als doel zijnde getuigt van weinig intelligentie. Georges heeft naast macht vergaren geen idee wat hij er mee wil doen, hij heeft geen visie, geen ambitie en geen plan. Georges komt ook niet erg snugger over, of is dat slechts schijn? Hoe dan ook, zijn succesverhaal maakt hem er niet sympathieker op. 

De situatie in Marokko blijft volledig onderbelicht. Hoe de verhoudingen liggen tussen Frankrijk en Marokko wordt niet uitgewerkt, waardoor de hele Marokko-situatie slechts achtergrond voor een verhaal over Georges is. De romances binnen Georges' machtsstrijd zijn helaas ook te voorspelbaar en te schraal uitgewerkt om de film interessant te houden. Bovendien is het allemaal nogal onrealistisch. Zo vraagt Georges iemand ten huwelijk nadat welgeteld één minuut daarvoor haar man is overleden. Ze gaat er ook nog eens serieus op in, in plaats van hem een draai om zijn oren te verkopen. Wat onlogische beslissingen later wordt de hele situatie ook zo complex dat je als kijker het overzicht kwijt raakt. Na de laatste scène is Georges schijnbaar gelukkig - vraag me niet waarom - en blijft de kijker met een leeg gevoel achter.