The Words

GENRE: Drama
CAST: Dennis Quaid, Bradley Cooper, Jeremy Irons, Zoe Saldana e.a.
REGIE: Brian Klugman, Lee Sternthal
WAARDERING: 2 / 5
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

The Words is een poging tot diepzinnigheid, maar meer dan de oppervlakte wordt niet geraakt. Tomeloze schakelingen tussen drie verhalen en een slecht uitgewerkt script maken The Words tot een film die het goed zou doen bij een cursus 'Hoe voorkom ik enorme plotgaten?'

De film opent met Clay Hammond (Dennis Quaid) die een boek voorleest. Zijn eigen boek, wel te verstaan. Het boek gaat over de ambitieuze schrijver Rory Jansen (Bradley Cooper) die maar niet wil doorbreken. Totdat hij opeens een oud manuscript vind in Parijs, dat woord voor woord overneemt, en vervolgens een succesvol schrijver wordt. Middels plagiaat dus, weliswaar van een onbekende schrijver, maar toch. Rory's leven verloopt vrij voorspoedig, totdat hij opeens de rechtmatige eigenaar (Jeremy Irons) van het manuscript tegen het lijf loopt. Die vertelt Rory vervolgens zijn eigen levensverhaal, hetgeen dus het derde verhaal is. 

Eerst even het goede nieuws. Jeremy Irons, een acteur die ik nooit erg goed kende, wist mij wederom - net als in Margin Call - vanaf moment een te boeien. Zijn prachtige stem en onvervalste gezaghebbende uitstraling zorgen ervoor dat je meteen aan zijn lippen hangt. Helaas komt hij pas halverwege in beeld, maar hij haalt meteen het algehele niveau van de film omhoog, dat tot dat moment zo slecht niet is. Het is allemaal misschien een tikkie voorspelbaar, maar ook best spannend en bovendien worden veel levendige anekdotes verteld. 

Om uit te leggen wat een cruciaal probleem van de film is, moet ik dingen gaan SPOILEN. Daar hou ik niet van, maar ik ga het wel doen en tevens een les logica voor beginners geven. De hele film draait om het feit of Clay nu Rory is, of niet. Er zijn twee opties: Clay = Rory of Clay = niet Rory. 

CLAY = RORY

Als Clay Rory is, dan is het dus zo dat Clay vroeger een American Fellowship Award heeft gekregen. En tevens bekent hij zelf met zijn tweede gepubliceerde boek dat zijn eerste boek - de bestseller - tot stand is gekomen middels plagiaat. Hij heeft zelfs de spelfouten laten staan. Afgezien van het feit dat een zichzelf respecterende schrijver natuurlijk nooit plagiaat zou plegen, zou deze hele affaire dus met de komst van zijn tweede boek bekend moeten zijn, en zal hij nergens worden uitgenodigd om te komen voorlezen uit zijn tweede boek. En voorlezen uit zijn nieuwste boek, dat is nu net wat Clay de hele tijd aan het doen is. Dus we kunnen ervan uit gaan dat Clay niet Rory is.

CLAY = NIET RORY

Als Clay niet Rory is, dan slaat het grootste gedeelte van de film - Clay komt nauwelijks aan bod - helemaal nergens op. Die award lijkt misschien bijzaak, maar het is een essentieel onderdeel van de beeldvorming. Het geeft aan dat het boek een bestseller is, maar ook dat het boek goed ontvangen is door critici. Het is dus ondenkbaar dat niet iemand de link tussen de twee boeken zou leggen, na de publicatie van het tweede boek. Daarnaast: als het oorspronkelijke boek geen bestseller was geweest, gaan heel veel aspecten van het verhaal van de oude man verloren, of krijgen minder lading. Sterker nog: als Rory plagiaat had gepleegd, maar niemand leest vervolgens zijn gejatte boek, dan zou de originele eigenaar van het manuscript niet eens weten dat zijn verhaal is gejat en zou de helft van de film nooit plaats vinden.

We zien de rise and fall van Rory, maar als hij een fictief persoon is, kan je geen medelijden met hem hebben of je inleven in zijn karakter. Niet dat fictieve personen niet boeiend zouden zijn, maar het feit dat hij een hoop domme acties uithaalt, hij plagiaat pleegt zonder overtuigende redenen, je nooit iets te horen krijgt over zijn achtergrond of voorbeelden - alleen Hemingway wordt vermeld - en hij zich pas bij het lezen van een onbekend stuk realiseert dat hij nooit een groot schrijver zal worden, helpt niet mee aan een positieve beeldvorming. Clay vertelt in de voice-over dat Rory hard werkt, maar daar zie je niets van terug. Hij valt vaker voor de verleidingskunsten van zijn vriendin dan dat hij een mooi hoofdstuk uitwerkt. Hij is lui, gemakzuchtig en verre van ambitieus. Medelijden nadat hij met zijn volle verstand bewust plagiaat pleegt en hij daar vervolgens erg mee zit, zou getuigen van een overactief empathisch vermogen. 

PRAATJES VULLEN GEEN PLOTGAATJES

Naast de oude man - ook fictief, want hij praat tegen Rory - beluistert de jonge studente Daniella (Olivia Wilde) de lezing van Clay. Ze heeft `Logica Voor Beginners' nog niet gevolgd, want ze blijft maar vissen en vragen over feit en fictie. Clay zegt vervolgens heel mysterieus dat je altijd feit en fictie uit elkaar moet houden, terwijl er een zeker romance tussen de twee opbloeit die werkelijk waar nergens op gebaseerd is. Terwijl de zelfvoldane Clay trots zijn boek voorleest en doet of het hele gebeuren hem niet interesseert, zit Daniella weg te soppen op haar stoel.

Verhalen vertellen is een kunst en ze opschrijven ook, zo blijkt maar weer. Verhalen vertellen lukt hier allemaal prima, maar wanneer de makers feit en fictie niet op realistische wijze weten te scheiden en de film uiteindelijk alleen maar vervalt in vaagheid om zo de plotgaten te verdoezelen, moet je concluderen dat The Words slechts uit lege woorden bestaan. En praatjes vullen ook hier geen plotgaatjes.