CAST: Ray Romano, Denis Leary, John Leguizamo e.a.
REGIE: Steve Martino, Mike Thurmeier
WAARDERING: 2 / 5
---------------------------------------------------------------------------------
Na het retourneren van een mensenkind, vluchten voor stijgend water en ontsnappen aan dinosauriërs worden Manny, Sid en Diego bedreigd door nieuw natuurgeweld en een stel piraten. Ice Age is toe aan wat realisme: het wordt tijd dat Manny en Diego uitsterven zodat Ice Age ook kan stoppen.
Ooit, miljoenen jaren terug, was er één continent, en nu, miljoenen jaren later, zijn er zes. Of zeven, als Antarctica mee telt. Twijfelgeval. Hoe dan ook, de reden voor dit wonderlijke fenomeen is Scrat, de eekhoorn. Scrat zet met zijn eikelobsessie een reeks gebeurtenissen in gang die haar weerga niet kent, net als in de voorgaande films. Binnen luttele minuten vormen zich zes (of zeven) continenten en worden bij gebrek aan inspiratie onze helden bedreigd door een naderende tektonische plaat van aarde en gesteente.
NATUURLIJKE SELECTIE
Ice Age wordt steeds extremer en absurder. Nog even en de wollige beesten gaan de ruimte in. We zien Sid die een potvis bestuurt wiens spuitgat dient als mitrailleur. We zien mammoeten die nog altijd over boomstammen kunnen lopen en als opossums aan dunne takken blijven hangen. We zien Scrat op wie natuurlijke selectie maar geen vat lijkt te krijgen. En narwallen, die ik toevallig herken uit een zoogdierengids van lang geleden. Een narwal is een kruising tussen een dolfijn en een eenhoorn. Ze dienen als buitenboordmotor.
Dialoog wordt schaars, de geanimeerde dieren gaan er grafisch niet op vooruit en Ice Age: Continental Drift is in feite een grote aaneenschakeling van achtervolgingen terwijl ondertussen obstakels vermeden dienen te worden. Obstakels zijn in grote getale aanwezig: orkanen, geisers, ineengestorte bergen, uiteengedreven stukken land, buitenproportionele krabben en als klapper op de vuurpijl piraten. Hawr!
APOCALYPTISCHE TAFERELEN
In de spaarzame momenten waar je geen stemacteurs hoort schreeuwen of geanimeerde apocalyptische taferelen ziet, gelijkend op de film 2012, heb ik niet gelachen. Sterker nog, ik heb geen een keer gelachen in de hele film. Alle capriolen van Scrat hebben we ondertussen wel gezien, het contrast tussen een onschuldige, domme eekhoorn en alle grote wereldgebeurtenissen heeft zijn lading verloren en de grappen over uitsterven worden antiek. In feite heeft Ice Age 4 dan ook niets te bieden. Vermaak voor een zes jaar oud kind misschien, maar zelfs die vinden een skippybal leuker.
Nicky Minaj doet mee. En de imp, uit Game of Thrones. Ook Jennifer Lopez en Queen Latifah zijn van de partij, want we zien ze in de aftiteling. Game of Thrones is misschien wel de beste serie die ik ooit heb mogen aanschouwen waarin de imp mijn favoriete personage is. Ook de imp zag hier waarschijnlijk geen heil in, dacht met weemoed terug aan seizoen drie van Game of Thrones en heeft door een gebrek aan verhaal, humor en degelijk script zijn stempel niet weten te drukken op zijn personage. Zelfs nadat Ice Age was afgelopen en ik de imp in beeld zag (zijn echte naam is overigens niet `de imp') had ik geen idee welk personage hij zou moeten zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten