Hansel And Gretel: Witch Hunters

WAARDERING: 1,5 / 5

Vergeet alles wat je weet over Hans en Grietje. Het zijn geen sprookjeskinderen, want net zoals laatst werd onthuld dat Abe Lincoln eigenlijk een vampierjager was, blijkt nu ook dat Hans en Grietje heksenjagers zijn. In tegenstelling tot Abraham Lincoln: Vampire Hunter is echter Hansel & Gretel: Witch Hunters een zeer matige film. 

De film opent weinigbelovend. Hans (Jeremy Renner) en Grietje (Gemma Arterton) betreden het snoephuis om daar een heks aan te treffen die hen wil opeten. Ze stookt in ieder geval een vuurtje in een oven, maar onze helden weten aan de klauwen van de heks te ontkomen. Sterker nog: ze overmeesteren de heks, verbranden haar levend en zijn vanaf dat moment heksenjagers. Het verhaal wordt tijdens de opening credits vijftien jaar verder gespoeld, waarna Hans en Grietje in Augsburg aankomen.

Daar aangekomen volgt de eerste van vele aanvaringen met de sheriff (Peter Stormare). De burgemeester probeert de boel nog te sussen, maar de situatie loopt snel uit de hand. Al tijden lang verdwijnen er kinderen en aan Hans en Grietje de taak om deze kinderen terug te vinden, maar de sheriff voelt zich gekrenkt en stuurt zelf wat hulpjes het donkere bos in. Zonder succes uiteraard, want de kwaadaardige Grote Heks Muriel, onze eigen Famke Janssen, weet de zoekactie in de kiem te smoren. Muriel is namelijk verantwoordelijk voor de verdwijningen van de kinderen, wiens bloed ze nodig heeft om onsterfelijk te worden.

Veel meer dan dit heeft Hansel & Gretel: Witch Hunters niet om het lijf. De rest van de films bestaat uit bloederige actiescènes, slechte oneliners en ondermaatse acteerprestaties van zo'n beetje de gehele cast. De chemie tussen Renner en Arterton is nog wel aanwezig, maar vooral de schijtlollige manier waarop met name Hans met de heksen omgaat is tergend. Hij heeft daarnaast ook nog eens suikerziekte en moet regelmatig een spuit insuline zijn lijf in jassen. Ja dames en heren: teveel snoep eten veroorzaakt diabetes. Ook in sprookjes. Tevens valt op dat de Britse Arterton wat moeite lijkt te hebben met het Amerikaanse accent. Soms kan je duidelijk horen dat ze Brits is, iets dat de Noorse regisseur waarschijnlijk niet is opgevallen.

De sprookjesverfilmingen van Hollywood beginnen nu wel ernstige vormen aan te nemen. Het budget van 50 miljoen is opgegaan aan salarissen - andere redenen zullen Renner en Arterton niet gehad hebben om hun medewerking te verlenen- en special effects, maar sprake van een degelijk script, uitwerking van personages of iets wat de film het kijken waard maakt, is er niet. Als je films voor de special effects kijkt ben je bij recente superheldenfilms beter af en als je van horror houdt, ja, dan houdt het sowieso een beetje op hè.