Maze Runner: The Scorch Trials

★★★

De kinderen mogen dan ontsnapt zijn aan een doolhof, de kijker duikt er middenin. Want wat is er nou aan de hand en wie is wie? 

Het zal niet makkelijk zijn: eerst verlies je allerlei lotgenoten in The Glade, wordt je overwoekerd door mechanische spinnen en kom je er achter dat de wereld is vergaan. Daarna ontsnap je aan alle ellende, om vervolgens een nieuwe bak troep over je uitgestort te krijgen. Die nieuwe bak wordt The Scorch Trials genoemd en is voor de hoofdrolspelers een stuk minder plezant dan voor de kijkers.

Want hoe zat het ook al weer? Bij wijze van experiment zijn een hoop kinderen opgesloten in doolhoven, schijnbaar om een soort survival of the fittest te initialiseren. De mensheid heeft namelijk te maken met een zombievirus, extreme global warming en met een lading gestoorde wetenschappers die middels de organisatie genaamd WICKED (wie had het ooit gedacht?) proeven uitvoeren op kinderen die immuun blijken te zijn voor het virus. Doel, middelen en iets heiligs, dat werk. 

In deel twee zijn de kinderen dus gered en komen ze in een nieuwe instelling, maar al snel blijkt de ellende niet voorbij. Op de vlucht voor WICKED, zombies, ziekten en de hitte rennen en vliegen Thomas en z'n matties van A naar B naar C, bijgestaan door nieuwe mensen en rebelse organisaties.

Helaas houdt de film daar ook wel een beetje op. Regisseur Wes Ball weet in een postapocalyptische wereld niet datzelfde gevoel te creëren als de makers van The Hunger Games, maar blijft steken op het niveau van Insurgent. Het is allemaal wat oppervlakkig, van acteerwerk tot verhaal. Storend is het niet, maar goed evenmin. 

Heel erg gemiddeld dus, een typisch tweede deel. Wel krijgt WICKED steeds meer gestalte, net als de verscheidene personages, hetgeen wel eens tot een mooi deel drie zou kunnen leiden. Ik geef de franchise de voordeel van de twijfel en ben benieuwd wat de makers als finale in petto hebben.