The Hunger Games: Mockingjay Part 2

★★★

Katniss houdt vast aan haar boog, maar de spanning is er wel een beetje vanaf. Lafjes komt de opgevoerde trilogie met een opgesplitst derde deel aan haar einde, waarbij het enige choquerende element het feit is dat een film met zoveel potentie en zo'n topcast geen denderende finale kent.  

Terwijl Peeta nog steeds agressief in de isoleer zit, wordt Katniss alweer volop gebruikt voor propo's. Goede hoeken worden uitgezocht, nieuwe filmpjes verzonnen en niets of niemand wordt ontzien om de rebellen te indoctrineren. Alsof de rebellen deze onzin allemaal echt nog geloven, maar president Coin gelooft erin en dat is alles wat uit lijkt te maken. En Katniss ondergaat het spektakel zichtbaar gelaten.

De rebellen zelf naderen het Capitool. Als laatste truc tovert Snow binnen de muren van het Capitool nog wat pods uit de hoge hoed - geavanceerde boobytraps. Zo verschijnen er enorme mitrailleurs uit flatgebouwen, stroomt er een zee aan olie een plein op (waar dat opeens allemaal vandaan kwam?) en verandert een straat in een vuurzee. Op papier lijken die pods wellicht wat, maar op het scherm wordt het beoogde effect gemist. Zo effectief als alle sadistische middelen in de eerste film waren, met die gemene wespen en vicieuze honden, zo lafjes zijn de pods.

In de eerste twee films nam Katniss het publiek moeiteloos mee in haar strijd, zelfs wanneer de Hunger Games gewoon dunnetjes werden overgedaan in deel twee. Nu is ze uitgeblust, murw geslagen door de propaganda en het verlies van vele vrienden. De heldin is moe en de actrice erachter lijkt ook niet meer zoveel zin te hebben in haar rol.

Zo slaagt regisseur Francis Lawrence, die vanaf het tweede deel de regie heeft, er niet in de franchise waardig af te sluiten. De beide Mockingjay films maken de verwachtingen niet waar. Jammer, want de film had met een betere, minder zoetsappige climax goed kunnen aansluiten bij het dystopische Panem.