Light Years

★★★★

Light Years is een metafoor die Esther Campbell in anderhalf uur op bijzondere wijze uitwerkt. Stap uit de comfortzone en laat je meevoeren. Daar had ik zelf moeite mee, maar het geduld wordt beloond. U bent gewaarschuwd.

Het huis is vervallen. Pleisterwerk komt van de muur. De kleine Rose praat met Dee, haar vader. “Wat mis je het meest aan mama?” Mama woont niet meer thuis, maar zit in een verzorgingstehuis. Een erfelijke vorm van vroege dementie is de reden. Papa Dee heeft onverstoorbaar zijn leven hervat. Hij werkt in een kas met gewassen en vlinders. De oudste dochter Ramona koestert een heftig verlangen naar een minnaar. Zoon Ewan is hypochondrisch, de middelste van de drie, maar het meest volwassen. En dan is er Rose. De kleine Rose, die haar moeder mist. Haar misschien nog nooit gezien heeft. Ze besluit haar op te zoeken, tegen de wil van de rest in.

Light Years is een eigenzinnige film. Het doet denken aan Terrence Malick, met de vervreemdende soundtrack en dito beelden. Al is het veel minder stilistisch. Onscherp soms, alsof er gefilmd is met apparatuur van vijftig jaar oud. De overeenkomsten zitten hem vooral in de manier van filmen. Schokkerig, intiem en veel natuurbeelden. Regisseur Esther Campbell is een dromer, probeert de essentie in een mooie sfeer te vatten. De beelden moet je als kijker ook kunnen hebben, wil je de film uitzitten. Vraag je niet teveel af waar dit naar toe gaat, maar laat je meenemen in de flow. Dan valt er een hoop te genieten. Light Years is Campbells eerste langspeelfilm. De balans tussen poëzie en plot is soms zoek, maar de ontknoping brengt de elementen samen en is harmonieus, zowel qua beelden als muziek.

Deze aparte Engelse productie zet in op symboliek, zonder veel duiding. De personages hanteren het credo: geen woorden, maar daden. Wat ze zeggen is veelal poëtisch. Hun daden zijn ook niet altijd even logisch. De kracht van de film zit in de titel, die de relatie weergeeft tussen Rose en haar moeder. Net als een lichtjaar eigenlijk een onbegrijpelijk begrip is – praktisch niemand kan zich voorstellen hoe ver weg een lichtjaar is – zo is dementie dat voor Rose. Ze is te jong om te begrijpen wat er mis is. De werelden van Rose en haar moeder zijn lichtjaren van elkaar verwijderd, maar ze kunnen elkaar desondanks zien. Rose ziet een schim van wie haar moeder ooit was, net als wij de sterren zien zoals ze ooit waren.

Complexe problematiek moet je niet uitleggen, maar visualiseren. Dat hoor ik tenminste regelmatig op werk. Zo valt Light Years wellicht het beste te omschrijven – een visualisatie van een complex probleem. Deze film is niet voor iedereen weggelegd en het geduld wordt enigszins op de proef gesteld, maar de geduldige kijker wacht een mooie, originele film.