★★★★★
Ken Loach maakt een maatschappelijk geëngageerde film, vol sociaal realisme. Een aanklacht tegen werkloosheid en de Engelse instanties die de werklozen als vee behandelen. Deprimerend en ijzersterk.
I, Daniel Blake won een Gouden Palm in Cannes en mocht veel publieksprijzen in ontvangst nemen op verscheidene filmfestivals. En niet zo gek, want het schrijnende verhaal van Daniel Blake grijpt je bij de strot. De man van rond de zestig die vanwege een hartaanval moet stoppen met werken en verstrikt raakt in de bureaucratisch rompslomp van uitkeringsinstanties. Hij komt Katie tegen, een alleenstaande moeder met twee kinderen, die in hetzelfde schuitje zit. Samen proberen ze er het beste van te maken.
De film slaat het publiek met de ene na de andere mensonwaardige actie om de oren. Knap daaraan is dat regisseur Loach het sentiment laat doorschijnen in het subtiele en sterke acteerwerk - van muziek is nauwelijks sprake. Daardoor blijft I, Daniel Blake realistisch, maar niet minder aangrijpend. Net als in het gelijksoortige La loi du marché zijn we een oudere man ploeteren met zijn bestaan, terwijl instanties systematisch de protagonist beroven van zijn zelfrespect.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten