l'amant double

★★★★★

l'amant double is het type film dat je enigszins beduusd de zaal doet verlaten. Chloe (Marine Vacth) heeft al jaren buikpijn en ziet op aanraden van haar huisarts een psychiater. Buikpijn zit immers tussen de oren, aldus de arts. Via de gesprekken met de zielenknijper leert de kijker Chloe kennen. Haar psychiater Paul blijft mysterieus. Niet alleen voor de kijker, ook voor Chloe. 

Niet veel later zijn Paul en Chloe een stel. Hij slaat de bijzonder aantrekkelijke, zwoele Chloe aan de haak, zij is van haar buikpijn af. Maar dan is de film nog maar net begonnen en heeft Ozon allerlei mooie verrassingen en twists in petto. Daar ga ik het verder niet over hebben.

De film is interessant omdat Ozon de kijker nooit helemaal laat ontspannen. Want Chloes buikpijn komt terug. Paul blijkt ook geheimen te hebben. Langzaam verandert de romantiek in een hel. Dat gaat gepaard met sterke metaforen en fraaie beelden. Een shot van Chloe die als suppoost in het museum tegen een zwarte wand zit, is beeldschoon. Ook gedachten en dromen zijn stijlvolle cinematografische hoogstandjes.

Wanneer Ozon de grenzen van de seksualiteit verkent, levert dat vaak interessante films op. Hij tracht taboes te doorbreken, zonder per se dingen aan de kaak te stellen. Nu hij expliciet de psychoanalyse gebruikt, ontstaat er een waar meesterwerkje die maar weinigen tot een goed einde zouden brengen. Perverse dromen, onbegrensde behoeften, een driehoeksrelatie met dubbele minnaars, l'amant double is een genot om naar te kijken.

Francois Ozon weet wederom te verrassen met een seksuele psychologische thriller. Muze Marine Vacth is net als in jeune et jolie bijzonder aantrekkelijk, maar dat is niet het enige. Ozons nieuwste film vertoont zelfs wat raakvlakken met het hyperstilisme en de thematiek van Winding Refn, zonder te vervallen in diens ongrijpbaarheid. Hier geen vorm boven inhoud. Dit is verplichte kost voor psychoanalisten, psychologen en psychiaters, maar iedere filmliefhebber moet dit eigenlijk zien.