Met: Isabelle Huppert, Chistopher Lambert
Waardering: 2.5/5
Een drama, maar dan een letterlijk drama. zo'n drama-drama, waarin alles ook drama is. Een drama zonder enige vorm van humor, een drama waar je depressief van wordt, een beetje zoals Requiem For A Dream. Dat is het genre. Het verhaal gaat over Maria Vial (Isabelle Huppert), die een koffieplantage runt in een Afrikaans land dat vroeger een kolonie geweest zal zijn van Frankrijk, aangezien iedereen Frans spreekt. Om welk land het gaat wordt niet vermeld. Er is oorlog; de rebellen met als leider "de Bokser" worden opgejaagd door het leger en Maria zit er tussenin. Op haar plantage werken allemaal Afrikanen, maar die willen eigenlijk niet meer werken omdat het leger niet zachtzinnig te werk gaat. Gevangen tussen rebellen (met kindsoldaten) en het leger (met gewone soldaten) zit Maria op haar plantage, absoluut niet van plan om ergens anders naar toe te gaan.
De titel zegt je misschien niet zoveel, het is een filmhuis-film en niet een erg bekende geloof ik. De film is volledig Franstalig en de titel verwijst naar Maria en haar familie. De rebellen noemen de blanken 'White Material'. De relatie tussen Maria en de Afrikanen verloopt niet echt soepel, maar als er ook nog eens oorlog uitbreekt gaat het helemaal fout.
Maria wordt erg mooi gespeeld door Huppert, ze is een stille vechter zonder enige intentie om haar plantage te gaan verlaten. Ze heeft een zoon die alleen maar op z'n kamer ligt, niks te doen. Ze heeft een ex, die niet erg aardig voor haar is en ook een schoonvader, die eigenlijk de baas is van de plantage.
In het begin is de film nogal vaag en het kost best wat moeite om iedereen nu uit elkaar te houden en erachter te komen wie bij wie hoort. Vind ik op zich geen probleem trouwens. Veel aspecten van het verhaal worden niet verklaard. Het is niet duidelijk hoe Maria eigenlijk in Afrika komt, er is niet een soort van inleidend stuk en je gaat het ook niet te weten komen. Je wordt meteen in het diepe gegooid en als je begint te kijken lijkt het alsof je de eerste 10 minuten van de film gemist hebt. Allemaal nog steeds niet echt een punt. Het is ook nog eens een typische (vind ik) Filmhuis-film, maar dat is wat mij betreft niet positief. Het is traag, er blijven veel dingen onverklaard, er zijn veel mooie plaatjes te zien en de film draait vooral om emoties in plaats van dialogen. Huppert zit heel vaak heel moeilijk in de camera te kijken, om me maar duidelijk te maken dat ze het heel moeilijk heeft, maar ze zegt niets. Ook niet als er anderen bij staan. Het script in de film is sowieso erg minimaal. Dat kan werken (zoals in The American), maar hier vond ik het maar niks.
De film gaat tenslotte ook niet ergens naar toe. Het is een hoopje ellende dat nogal lang duurt. Er zijn plotwendingen die nogal bizar zijn, zo krijgt haar zoon opeens Neo-Nazi achtige trekjes en trekt hij er met een shotgun op uit om vervolgens uit beeld te verdwijnen. Zo gebeuren er naar het einde toe meer dingen die ik nogal vreemd vond, maar de regisseur blijkbaar niet.
Ik vind het dus niks, maar Filmhuis-filmliefhebbers kunnen dit misschien wel waarderen. De rest zal 'em vreselijk traag vinden en waarschijnlijk ook erg saai. Het was in mijn geval best een lange zit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten