Contagion

Genre: Drama
Met: Matt Damon, Jude Law, Lawrence Fishburne, Gwyneth Paltrow, Kate Winslet & Marion Cotillard
Regie: Steven Soderbergh
Waardering: 3.5/5

Contagion is een hele realistische film over het ontstaan van een wereldwijde epidemie. De film volgt de lijn van recente uitbraken van SARS en H1N1, maar trekt deze situaties nog wat verder door, ook voor het filmisch effect natuurlijk. Steven Soderbergh levert geen spectaculaire film af waarbij de hoofdpersonen op de vlucht zijn voor een virus, zoals Mark Wahlberg in The Happening, maar kiest ervoor om zich te focussen op de levens van een aantal direct betrokkenen.

Matt Damon is deze keer niet op de vlucht, maar ondervindt de gevolgen van de dodelijke ziekte desalniettemin. Hij speelt Mitch Emhoff, wiens vrouw Beth (Paltrow) thuis komt uit China. Ze wordt ziek, wordt steeds zieker, krijgt een lijkbleek kleurtje, vervolgens een insult en overlijdt in de woonkamer. Dit is geen spoiler overigens, het is de eerste scène van de film. Ze heeft haar zoontje ook besmet, die een dag later ook overlijdt (de 2e scène), en Mitch is opeens weduwnaar. Hij heeft alleen nog een dochter, die hij vanaf dat moment op alle mogelijke manieren probeert te beschermen tegen het virus. 

Langzaam maar zeker wordt de omvang van de ziekte, een tot dan toe onbekend virus, duidelijk en gaat de CDC (Centre of Disease Control) zich ermee bemoeien. Aan dit instituut zijn nog een aantal topacteurs verbonden. Lawrence Fishburne speelt een arts / epidemioloog genaamd Ellis Cheever, die de zaken allemaal een beetje coördineert. Hij stuurt Dr. Erin Maers (Winslet) naar de plek waar de ziekte voor het eerst voorkomt in Amerika. Dr. Maers zet vervolgens op die plek een onderzoekscentrum en een opvang voor zieken op, maar omdat de ziekte om zich heen grijpt is haar taak een hele lastige. Nog een arts, Dr. Leonora Orantes (Cotillard), gaat naar China om daar te achterhalen bij wie het virus het eerst is gevonden. Het lijkt allemaal te zijn ontstaan in een casino in Macau. Als laatste speelt Jude Law nog een rol als de `conspiracy theory' blogger Alan Krumwiede. Alan verspreidt zowel leugens als waarheden over het gevoerde beleid, de beschikbaarheid van eventuele vaccins en de rol van de CDC en WHO. 

De film duurt maar 106 minuten en in die tijd is het moeilijk om alle personages de ruimte te geven. Sommige personages worden dan ook niet zo goed uitgewerkt en zijn eigenlijk overbodig. De overbodigheid geldt vooral voor Kate Winslet en Marion Cotillard. De persoon waar je moeilijk hoogte van krijgt is Alan Krumwiede, wiens verhaal beter uitgewerkt had moeten worden. De reden is dat de film zo halverwege aanzienlijk minder interessant wordt. Ik zal proberen uit te leggen, zonder teveel te verklappen, wat ik bedoel.

De film begint ontzettend sterk, vooral doordat de camera zich focust op het onzichtbare virus. Dat gebeurt doordat er telkens shots worden vertoont van mensen die glazen oppakken, hun gezicht aanraken, elkaar aanraken, deuren opendoen, hoesten etc. Je ziet het virus niet, maar de beelden zijn angstaanjagend, want je weet dat het virus er is. De ziekte is erg besmettelijk, de film wordt realistisch verteld en je weet dat als zoiets echt gebeurt het helemaal niet raar zou zijn als daadwerkelijk miljoenen mensen sterven. Dat doemscenario, waarbij de mensheid zeer waarschijnlijk volledig machteloos zou staan, wordt heel sterk geschetst. 

De film is vooral hierdoor, en de op zich interessante personages die uiteraard allemaal meer dan degelijk vertolkt worden, prima te kijken. Op een gegeven moment, ongeveer halverwege de film, is de spanning er een klein beetje af, is de omvang van het virus bekend en lijkt het normale leven enigszins terug te keren. Er gebeuren nog best veel dingen, maar de nieuwigheid is er een beetje af en omdat er zoveel personages zijn voel je je maar zelden verbonden met Mitch, Ellis of Dr. Maers. Ze krijgen simpelweg te weinig tijd om hun personage goed te ontwikkelen. We weten niks van hun achtergrond, we weten alleen dat ze stuk voor stuk proberen om te gaan met de epidemie. Het was dus leuk geweest als er iets meer in had gezeten.

Dat had gekund door Alan Krumwiede beter uit te werken. Hij heeft een blog, met iets meer lezers dan mijn blog, en oefent aanzienlijke invloed uit. Hij heeft zware kritiek op de CDC en WHO, die in hun ogen een slaatje uit de situatie proberen te slaan. Of ze dit nu echt doen of niet wordt heel slecht uitgewerkt en dat is jammer. Het zou een interessant subplot geweest zijn, wanneer bijvoorbeeld zou blijken dat wetenschappers van de CDC in het geheim eerst een ontwikkeld vaccin aan hun eigen kinderen zouden geven. Of dat ze eerst hun eigen bevolkingen beter maken om vervolgens pas de 3e-wereldlanden te helpen. Of dat ze vaccins maar gelimiteerd produceren om financiële redenen. Ik bedenk maar wat hoor. Maar verder dan wilde speculaties komt het niet en aan het einde van de film is niet duidelijk of nou Alan of de CDC eigenlijk ethisch niet helemaal correct handelt. Dat is jammer, want het tweede gedeelte van de film had best een stukje spanning kunnen gebruiken.

Dat is ook de reden voor de waardering. Qua verhaal gaat het vooral om de beleving van de personages, waarvan er dus iets teveel zijn. Het acteren is erg sterk, maar de uitwerking van de karakters aanzienlijk minder. De tweede helft van de film vond ik wat saai, wat onduidelijker en er beginnen plotgaatjes te ontstaan. De film eindigt aanzienlijk minder goed dan dat hij begint, iets waar rampenfilms, waar ik deze toch onder schaar, wel vaker last van hebben. Dat is het grootste probleem van het genre vind ik altijd; een overtuigend einde van een rampenfilm vinden. Contagion is best een geslaagd drama over een genadeloos virus, maar ik denk dat, zeker met de hoeveelheid topacteurs, er iets meer in had gezeten.