Rampart

Genre: Drama / Misdaad (108 min.)
Met: Woody Harrelson
Regie: Oren Moverman
Waardering: 3 / 5

De LAPD had een speciale divisie eind jaren '90, 'Operation Rampart', met als doel het opsporen van bendes. In werkelijkheid maakten veel officieren van die divisie zich schuldig aan allerlei misdaden, variërend van het vervalsen van bewijs tot moord. Niet per se in die volgorde. Rampart is een grauwe misdaadfilm over een corrupte agent die losjes is gebaseerd op het 'Rampart Scandal'. Ik zeg losjes gebaseerd, want de film slaagt er helaas niet in het schandaal, waar tot op de dag van vandaag allerlei onduidelijkheden over bestaan, op coherente wijze te brengen waardoor de film slechts een schets is van een corrupte agent. Jammer, want met een beter, doordachter script en wat minder loze personages had het zoveel meer kunnen zijn.

De reden dat de film toch nog een voldoende krijgt ligt voornamelijk aan de vertolking van de corrupte agent, genaamd Dave Brown. Dave wordt erg sterk gespeeld door Woody Harrelson, die van Dave een kettingrokende, corrupte, onethische, brute, gewelddadige en racistische womanizer maakt die ondanks het rijtje bijvoeglijke naamwoorden, en daarmee eigenschappen, volledig geloofwaardig is. Dave is onderdeel van Operation Rampart, hetgeen vooral door het naambordje wordt verduidelijkt wanneer hij zijn kantoor in loopt, aangezien hij maar zelden te maken heeft met instructies, bevelen of autoriteit. Hij is ook niet het type daarvoor. Autoriteit is aan Dave niet besteed.

Hij krijgt echter met het al lopende schandaal te maken wanneer hij aangereden wordt door een Mexicaan en deze vervolgens bijna dood slaat op klaarlichte dag. Het voorval wordt gefilmd, breed uitgemeten in de media en Dave wordt op het matje geroepen. Zijn bazen, het zijn er meerdere al is het onduidelijk wie nu wie is en wie welke functie heeft, zijn niet blij met de media-aandacht en willen Dave schorsen of zelfs ontslaan. Waarom ze het niet doen, een vraag met een constant terugkerend karakter, is wederom onduidelijk, al zou het iets te maken kunnen hebben met Dave's eloquente, van dossierkennis getuigende bedreigingen. Met mooie zinnen dient hij zijn superieuren van repliek, bestaande uit redeneringen met ethische en psychologische argumenten die doen vermoeden dat we hier wel degelijk met een intelligente man te maken hebben. De scènes in het kantoor waar hij de rust zelve is en zeer beheerst antwoord geeft op de vragen staat in schril contrast met de manier waarop hij met verdachten omgaat. Af en toe slaan de stoppen door. Maar wat is er fout gegaan?

Vietnam misschien, het is iets dat terugkomt. Maar hij lijkt me te jong, ook in de jaren '90, om daar te zijn geweest. Of zijn werk, of zijn aangeleerde intense haat tegenover buitenlanders al claimt Dave dat hij alle mensen evenveel haat. Vragen over Dave's motieven en handelingen worden niet beantwoord en tot op zekere hoogte is dat geen probleem, maar de film blijkt uiteindelijk niet meer te zijn dan een zeer overtuigende, sinistere agent zonder verdere enige omlijsting. Hij versiert vrouwen, zuipt en rookt zich helemaal kapot, verwaarloost zijn familie, maakt zijn collega's uit voor rotte vis en stort zichzelf langzaam in een bureaucratische diepte van interne onderzoeken waaruit hij waarschijnlijk niet meer zal ontsnappen. 

De grauwe sfeer van de film wordt vooral bepaald door Dave, maar verder wordt Rampart helaas geteisterd door plotgaten en wat teveel losse eindjes . Een open einde kan ik prima hebben, maar dit gaat wel erg ver. De film introduceert allerlei personages die niet van wezenlijk belang zijn en werkt een aantal personages matigjes uit die wel van wezenlijk belang zijn. Dave ontmoet allerlei mensen, sommigen zien we slechts één scène, die behoorlijk irrelevant lijken te zijn voor het verloop van de film. Deze tijd had beter besteed kunnen worden aan wat meer achtergrondinformatie, character-building of uitwerking van het plot.

Rampart heeft een goede cast met verder Ben Foster als gehandicapte informant, Sigourney Weaver en Steve Buscemi als rivaliserende bazen en Ice Cube als agent. Allemaal acteurs die prima in staat zijn een belangrijke rol te dragen en een verhaal overtuigend te brengen, maar ze krijgen hiervoor niet de kans, omdat het script ontbreekt of slecht is uitgewerkt. Aan het einde van de film zit je dan ook met een dubbel gevoel en moet je concluderen dat de regisseur het trucje van zijn vorige film, The Messenger, tevens met Harrelson en Foster, heeft geprobeerd te herhalen, maar dat deze keer de emoties minder pakkend zijn en de film als geheel niet overkomt.