Een team van agenten dient 'off the record' de topcrimineel Mickey Cohen op te ruimen. Een geweldige cast weet echter niet een gangsterfilm van weleer af te leveren.
In de stijl van de bekende, gewelddadige en grimmige gangsterfilms opent Gangster Squad met een scène waarin Mickey Cohen (Sean Penn) iemand middels twee auto's tweeëndeelt. De toon is gezet, hoopte ik. Voorafgaande aan deze bloederige opening zien we Mickey die zich letterlijk een weg naar boven knokt. Al meppend tegen een boksbal vertelt de voice-over dat Mickey de stad L.A. overgenomen heeft en iedereen die tegen hem in gaat moet het met zijn of haar leven bekopen. Sommigen door twee auto's en wat kettingen, anderen met een boormachine en weer anderen met de welbekende benzine in combinatie met een zippo.
Het 'gangster squad' dat Mickey aan moet pakken is letterlijk een bij elkaar geraapt zootje. Middels zeer korte introducties waarvan alleen die van Ryan Gosling als Jerry blijft hangen, maken we kennis met het team. De leider is John O'Mara (Josh Brolin), een veteraan net als de rest van het team, aangezien de film zich in 1949 afspeelt en iedereen net terug is uit de oorlog. Onder zijn bewind vallen verder whizkid Conway Keeler (Giovanni Ribisi), revolverheld Kennard (Robert Patrick), diens licht achterlijke hulpje Navidad (Michael Pena) en tot slot Coleman Harris (Anthony Mackie).Gangster Squad moet het van drie dingen hebben: Mickey, al heeft Sean Penn wel eens een betere crimineel gespeeld, Jerry en Grace (Emma Stone). Voor de steekt het op geen enkele manier boven andere gangsterfilms uit.
De chemie tussen Ryan Gosling en Emma Stone, zoals ze die al eerder hadden in Crazy, Stupid, Love werkt ook deze keer en zoals we ondertussen van Gosling gewend zijn speelt hij overtuigend. Zijn rol is die van een stille jongen die geweld niet schuwt en altijd wat mysterieus blijft. De regisseur heeft Drive ongetwijfeld bekeken en zich door de chauffeur laten inspireren. Verder sterk aan de film is het strakke camerawerk en een aantal mooie shots. Maar zo halverwege gaat het wel fout met onze helden.
Afgezien van een flinke lading clichés en een grote mate van voorspelbaarheid - iets waaraan je als je veel films kijkt niet aan ontkomt, krijg ik de indruk - mist Gangster Squad een degelijk script. Het team van O'Hara lijkt maar willekeurig wat te doen, sterke verhalen over de oorlog ontbreken en motieven van gangster Mickey eigenlijk ook. Alleen Gosling krijgt het voor elkaar van Jerry een mens te maken, zonder overigens enige achtergrondinformatie. Zijn maniertjes, zijn gesprekken met Grace (Emma Stone) en zijn voorkomen intrigeert.
Wat vrouwen met Ryan Gosling hebben, heb ik met Emma Stone. Geen universeel mooie vrouw, maar wel iemand met enorm veel uitstraling. In de setting van de jaren '40 met rode lippenstift en dito avondjurk komt ze goed uit de verf, maar ook Grace komt niet echt van de grond. Dit is eigenlijk het probleem met de hele film. De opening is aardig, maar het wordt naar het einde toe steeds slechter en alles wat we zien heb je in de bekende gangsterfilms van de afgelopen tien jaar ook kunnen zien.
Maar dan aanzienlijk beter.
Gangster Squad is vrij vermakelijk, met prima actie, een hoop Tommy guns en wat achtervolgingen in oude auto's. Het hele achterliggende idee van de beëindiging van WO II en het effect dat dit zou hebben op gangsters en de LAPD komt echter totaal niet tot zijn recht. De anti-climax aan het einde is behoorlijk matig en de voldoende is toch voornamelijk te danken aan het feit dat de film redelijk weet te vermaken, zij het hersenloos, en omdat we wederom kunnen genieten van Emma Stone en Ryan Gosling. Een gouden combinatie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten