The East

WAARDERING: 3.5 / 5

Ik kijk steevast alle films van Brit Marling, wat mij betreft een van de meest talentvolle actrices van de afgelopen jaren. Samen met regisseur Zal Batmanglij schreef en filmde ze eerder The Recordist en The Sound Of My Voice. Daarnaast was ze te zien in het briljante Another Earth en nu in The East, een film over linkse eco-terroristen. 

In The East gaat een agente van een particuliere variant van de CIA undercover om een terroristische cel te ontmaskeren. De term 'terroristen' moet overigens wel met een korreltje zout genomen worden, want anders zat de echte CIA er wel achteraan. Agente Sarah (Brit Marling) krijgt haar bevelen van leidinggevende Sharon (Patricia Clarkson) en volgt deze braaf op. Niet al te lange tijd later lukt het haar om te infiltreren bij de terroristische cel The East, die midden in de voorbereidingen zitten om een actie op touw te zetten. Zelf noemen ze het steevast een 'jam'. Toepasselijk, want dat betekent zoiets als 'verstoring'. In films hoor je het meestal als het gaat over geweren die 'jammen', of radars die 'gejamd' worden. Zelden is het een zelfstandig naamwoord.

Deze jams worden gedreven door persoonlijke redenen. Zo heeft een lid van The East een familielid verloren aan een bepaald medicijn. Vervolgens plannen ze een aanslag op de desbetreffende farmaceutische fabrikant. Echt sprake van een groter doel lijkt er niet te zijn, maar de persoonlijke verhalen en denkbeelden binnen de terroristische cel gaan Sarah niet in de koude kleren zitten. De levenswijze en de filosofieën van celleider Benji (Alexander Skarsgaard) doen Sarah twijfelen aan de Westerse standaarden. Ze ontwikkelt sympathie voor het groepje dat een soort kruising tussen Volkert van der G. en Greenpeace is, met een snufje self-sufficiency.

Het is vooral dit aspect, het interne conflict van Sarah, dat The East interessant maakt. Ze ziet dat sommige bendeleden bereid zijn over lijken te gaan, en is daar zelf geen voorstander van, maar ze kan zich tevens niet aan de indruk onttrekken dat The East wel een punt heeft. Ondersteund door beelden waarbij het milieu grote schade heeft opgelopen en de assumptie dat de natuur niet in staat is voor zichzelf te zorgen, zien we Brit Marling die het interne conflict mooi verbeeldt. Daarnaast levert het de nodige spanning op, want als haar ware intenties duidelijk worden, zijn de gevolgen niet te overzien.

Minder sterk zijn de vele randzaken die The East kenmerken. Sarah is getrouwd en al dat undercoverwerk doet haar huwelijk geen goed. Het voegt echter weinig toe, de scènes met haar man. Hetzelfde geldt voor de scènes waarin haar organisatie overleg heeft met hun opdrachtgever. Slechts de opdracht om The East te ontmantelen was afdoende geweest. De eco-thriller had nog veel interessanter kunnen zijn als Sarah meer tijd zou spenderen bij de bendeleden. Juist de periode in hun schuilplaats, de politieke spelletjes en ideeën en de jams zijn indrukwekkend gemaakt en bovendien erg spannend.