Joe en Patrick besluiten samen weg te lopen van huis omdat ze hun alleenstaande vader resp. ouders niet uit kunnen staan. Ze bouwen aan een blokhut en aan hun volwassenwording. Beiden komen af, soort van, al blijven het wat krakkemikkige bouwwerken. Ze zijn tenslotte pas 15 jaar oud.
The Kings of Summer is een klassiek coming-of-age drama dat zich veelal afspeelt in het bos. Daar waar de blokhut staat. Er is maar weinig zo tof als je eigen blokhut maken en er vervolgens gaan wonen. Dat je ouders denken dat je eventueel gekidnapt bent, is dan bijzaak.
Hoofdpersonen zijn Joe (Nick Robinson) en Patrick (Gabriel Basso), die uit onverwachte hoek hulp krijgen van Biaggio (Moises Arias). Biaggio is absoluut onpeilbaar en kan minutenlang voor zich uit staren. Arias komt ongetwijfeld nog eens in een horrorfilm terecht. Hij speelt overigens ook in het onlangs afgeronde Ender's Game, een sci-fi spektakel van wederom epische proporties.De reden dat Joe en Patrick zijn weggelopen is simpel: hun ouders. Die zijn nogal tergend. De vader van Joe is gewoon ronduit een verbitterde klootzak, en de ouders van Patrick werken je per direct op de zenuwen. Ze vormen een onstuitbaar team dat de grootst mogelijke onzin uitkraamt en in een totaal andere wereld leeft. Niet alleen t.o.v. Patrick, maar eigenlijk t.o.v. iedereen. Een goede reden om je biezen te pakken.
Eenmaal bivakkerend in de bossen wordt de band tussen de jongens op de proef gesteld. Ze hebben niemand om op terug te vallen, moeten overleven in het wild - mooi geschoten trouwens, met plaatjes van rondlopend wild en een prachtige zonsondergang - en zijn op zichzelf aangewezen. Die mate van verantwoordelijkheid is prettig, maar het is de vraag hoe lang ze er mee om kunnen gaan. Bovendien kan het goede leven niet langer duren dan de zomervakantie.
The Kings of Summer is een hele prettige film om te zien. De humor, vaak droog en een tikkie absurdistisch, is altijd raak en de jonge acteurs spelen overtuigend. Het puike script van Chris Galletta - zijn debuut - wordt door regisseur Jordan Vogt-Roberts - zijn eerste lange film - omgezet een in ingetogen drama. Het zijn twee mensen om in de gaten te houden, de schrijver en regisseur, want met minimale middelen zetten ze een film neer die bijvoorbeeld wel wat weg heeft van Mud. Zomers, fris, nooit saai, gewoon prima. Meer had ik niet verwacht en meer heb ik ook niet gekregen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten