After Earth

WAARDERING: 2 / 5

After Earth is een film over overleven op een futuristische Aarde. Cipher Raige (Will Smith) stort samen met zoonlief Kitar Raige (Jaden Smith) neer op Aarde. Er zijn nog zo'n vijftig mensen aan boord, maar die overleven de crash niet. Cipher heeft beide benen gebroken, alleen Kitai, een jaar of zestien oud, is nog helemaal in orde. Kitai moet op zoek naar redding, terwijl zijn vader hem vanuit het gecrashte schip begeleidt via een soort walkie-talkie.

De enige hoop op redding is een beacon, die nog in het andere gedeelte van het gecrashte schip ligt, vijftig kilometer verderop. Tussen Kitai's locatie en de locatie van het beacon bevindt zich een stuk Aarde waar de temperaturen tussen dag en nacht wel zestig graden variëren. Verder bestaat het stuk uit oerwoud, rivieren, watervallen en een vulkaan. Ook talloze vreemd geëvolueerde beesten zijn aanwezig, waarvan een enkeling Kitai zelfs helpt. Om onverklaarbare redenen, dat allemaal wel.

After Earth is vormgegeven als een videogame. Kitai moet voor het einde van de avond een checkpoint zien te bereiken. Doet hij dat niet, dan vriest hij dood. Om alles nog wat nijpender te maken is er een ursa op de Aarde aanwezig, een wezen dat angst kan ruiken en je vervolgens doorboort met zijn klauwen. Door geen angst te hebben ben je onzichtbaar, want functionele ogen heeft de ursa niet. En Kitai, wederom matig vertolkt door Jaden Smith, is nogal angstig aangelegd.

De film zit vol met miraculeuze, onverklaarbare zaken. Behulpzame dieren, telekinese, shots van walvissen die er absoluut niet toe doen. Het is Shyamalan's denkwereld, die er altijd op neer komt dat de mensheid de Aarde aan het vernietigen is. Opmerkingen over fossiele brandstoffen en de jacht op walvissen bevestigen dat. Voor een film als deze is het echter niet relevant. Het leidt vooral af van de spannende momenten, die paar bultruggen die opeens uit het water springen.

After Earth heeft een groot aantal problemen. Het is ongeloofwaardig, de grafische effecten zijn matig, het acteerwerk flets en de film is lineair. Flashbacks van Cipher en Kitai proberen dat te doorbreken, maar voegen niks toe. Fraaier zijn de stukken film waarin Shyamalan zijn hoofdpersonen rond laat lopen in de jungle. In deze stukken is tevens de spanning voelbaar.

Avonturenfilms moeten vooral vermakelijk zijn, want van realisme moeten ze het niet hebben. Kijk naar Indiana Jones of Lara Croft. Hier zitten echter zoveel momenten van irritatie in, dat het kijkplezier je soms wordt ontnomen.