The Choice

★

Dat hele beleid van mij om gewoon naar willekeurige films te gaan zonder éven te checken waar het nou eigenlijk over gaat, begint nu toch wat pijnlijke vormen aan te nemen. Kijk, romkoms, niet m'n favo genre hoor, maar dít? Een verkapte protestfilm tegen levensbeëindiging is het. En nog verdomd slecht gemaakt ook.

Nicholas Sparks schreef The Notebook en Dear John en nog 16 andere boeken, allemaal ´romance vs rampspoed´, waarvan er maar liefst 11 verfilmd zijn. Elf! En dan schrijft-ie geen eens trilogieën hè, maar rom-kom pulp die grotendeels inwisselbaar is. En daar is op zich niks op tegen, want er is een markt voor. En er moet gezwijmeld worden op Valentijnsdag. Ik snap dat. Of ja, eigenlijk snap ik daar geen reet van, maar heb me erbij neergelegd dat mensen dat prettig vinden. Maar zelfs het katzwijm kan niet verbloemen hoe ontzettend matig deze Sparks-verfilming is.

Want wat heb ik mogen aanschouwen? Nou, ten eerste een film over twee mensen die in een soort vierkantsrelatie terecht komen. Denk The Holiday ofzo. Zij is christelijk (en ze gaat vreemd, maar dat terzijde) en hij niet. Zij is Gabby, een student geneeskunde, hij Travis, een dierenarts. Zij heeft een vriendje, gehouwen uit een blok beton, upper-class, arts, reuze vriendelijk ook. Hij is een womanizer, heeft een knipperlichtrelatie met Monica, super mooi, nauwelijks tekst, actrice Alexandra Daddario verdient echt betere rollen. Zij wordt verliefd op Hij. En andersom. Dat snap je wel.

Zij wordt gespeeld door Teresa Palmer, die het met name van haar ontfermende blikken moet hebben. Net als de puppy's in deze film, overigens. Echt schaamteloos, het gebruik van puppies. Gabby lepelt wat clichés op en de braafste seksscène sinds mensheugenis is een feit. Uiting van passie is het feit dat er wat vaatwerk van het aanrecht wordt geveegd. Ik vraag me af of mensen dat in het echt ook wel eens doen, dat je je regelmatig niet kunt bedwingen met als gevolg dat je elk weekend naar de IKEA moet voor nieuw servies.

Hij wordt gespeeld door Benjamin Walker die we nog kennen uit Abraham Lincoln: Vampire Hunter. Walker heeft een werkelijk vreselijk southern accent en zegt constant 'You bother me.' Alsof vrouwen dat leuk vinden om te horen. 'Come. bother me baby.' Ja echt, ik verzin dit niet. Dat slaat dus echt he-le-maal nergens op. Maar Zij vindt het leuk, of uitdagend, of wat dan ook.

Dat de film voorspelbaar is, prima. Natuurlijk worden Gabby en 'you bother me' op elkaar verliefd. En gaat dat weer stuk. En weer niet. En weer wel. Mocht je de beste man Sparks niet kennen en het deductieve vermogen van een hamster hebben, dan komt het 'life-changing event' uit de lucht vallen, maar de openingsscène in het ziekenhuis zou al wat alarmbellen moeten doen rinkelen. En staat 'you bother me' voor een keuze. Dé keuze. Die hij niet maakt. En dan komt tóch alles goed. En dat is dan de moraal van het verhaal, want er gaat maar één persoon over leven en dood.

Want wat wordt hier een kutverhaal verteld zeg. En dat niet alleen, het wordt ook nog eens slecht verfilmd. En bevat ook nog eens totaal ongeloofwaardige personages die op hun beurt ondermaats worden vertolkt. Het tempo van de film wisselt tussen slakkegang in de eerste akte waar ze verliefd worden, met onverklaarbaar veel shots van water, tot sneltreinvaart in de derde akte, waarin er binnen 2 minuten opeens een heel gezin in beeld staat.

Ik kan niet wachten op de volgende Sparks-verfilming.