Strike a Pose

★★★★

In 1990 deed de toen al legendarische Madonna haar Blond Ambition Tour. Rolling Stone bekroonde de tour als beste van het jaar en verscheidene financiële records werden gebroken. Zo werden bijna een half miljoen tickets verkocht in twee uur tijd en leverde de tour maar liefst zestig miljoen op. Een monsterlijk hoog bedrag. Een jaar later verscheen Truth or Dare, een documentaire waarin Madonna en haar zeven dansers uitgebreid hun persoonlijkheden, ambities en geaardheid toonden achter de schermen.

Madonna choqueerde met haar extravaganza en dansscènes waarbij ze zich liet betasten door haar dansers, waarna ze masturbatie simuleerde. Na kritiek vanuit Katholieke hoek werd de act in habijten nog eens dunnetjes overgedaan. De zeven dansers waren een essentieel onderdeel van de tour, allemaal jonge mannen, de meesten homo. Madonna fungeerde als een moederfiguur, volgens de hechte groep jongens. De Nederlandse documentairemakers Ester Gould en Reijer Zwaan zochten vijfentwintig jaar later het kroost - zes homo, één hetero - op. Dan blijkt dat een oppervlakkig laagje glitter en glamour jarenlang interne worstelingen verbloemt.

Wat Strike A Pose zo bijzonder maakt is de kwetsbaarheid van de mannen, hun levensverhaal en het feit dat ze geen rancune koesteren jegens Madonna, terwijl dat prima had gekund. Ze realiseren zich dat Madonna ze uit de anonimiteit heeft getrokken door ze te casten voor haar tour en daar zijn ze haar dankbaar van. Het heeft veel deuren geopend en ze waren onderdeel van de boodschap die Madonna uitte in de tour: Express Yourself

Ironisch genoeg gaat de boodschap aan haar dansentourage voorbij. De dansers worstelen met hun identiteit, met ziektes als HIV en AIDS, met de roem, het geld, drugs. Stuk voor stuk spreken ze over 'dark times' en doen dat door te kijken naar zichzelf. Het is sowieso knap als mensen oorzaken zoeken in zichzelf, in plaats van in anderen, maar in een documentaire is dit bijzonder prettig om te zien. Omdat de heren ook nog eens ontzettend gay zijn, super stijlvol, fotogeniek en bijzonder komisch, houdt de camera van ze. En daarmee de kijker ook.

Gould en Zwaan laten de dansers aan het woord en moraliseren niet. Tenminste niet middels de gesprekken en de vragen die ze stellen. De montage echter is soms minder subtiel. Meerdere malen wordt het fragment getoond waarin Madonna spreekt over haar overleden vriend Keith Haring, die aan AIDS overleed en homo was. Dat haar eigen dansers lijden onder dezelfde problematiek lijkt ze zich echter niet te realiseren.