Les premiers, les derniers

★★★★★

Les premiers, les derniers is een Belgische noir film in de stijl van Alex van Warmerdam. Regisseur Bouli Lanners maakt een van de mooiste films van het jaar over broederschap, het einde der tijden en de dood.

Twee premiejagers, Cochise (Albert Dupontel) en Gilou (Bouli Lanners) openen de jacht op een beveiligde telefoon met gevoelige inhoud. Gebroederlijk rijden ze in een enorme, zwarte pick-up truck door de Belgische laaglanden, langs verlaten loodsen, industrieterreinen en aftandse wegen. Ze turen op hun tracker - de gestolen telefoon staat uit. Tot er een bliepje klinkt. Heel even staat-ie aan. Dan weer uit, maar ze weten de laatst bekende locatie. Ze zetten de reis voort, met telkens dezelfde soundtrack: een heerlijke westerngitaar die door merg en been jengelt.

De telefoon is gestolen door Willy (David Murgia) en Esther (Aurore Broutin). Willy raakt namelijk constant verdwaald en wil een GPS hebben. Hij weet echter helemaal niet hoe een telefoon werkt. Daarom staat-ie meestal ook uit. Willy is ervan overtuigd dat de wereld weldra zal vergaan en Esther deelt deze mening. Zelf heeft Esther namelijk geen mening. Het fragiele duo dat is uitgekotst door de samenleving wil nog eenmaal het kindje zien van Esther, voordat de apocalyps zich voltrekt.

Het plot van Les premiers, les derniers is surrealistisch, zoals Alex van Warmerdam het zou kunnen schrijven. De uitwerking ervan is ongekend goed, met verrassende plotwendingen en betoverende scènes, zoals wanneer Jezus verschijnt. Cochise vindt de liefde, Gilou de dood. Een existentialistisch vraagstuk dient zich aan wanneer Gilou een hartaanval krijgt na een mummie gezien te hebben. Naast jagers en voortvluchtigen zijn er twee bendes die iedereen opjagen en achtervolgen. Het leidt zelfs tot een heuse shootout. Les premiers, les derniers is een moderne western, met geweldige soundtrack, eenzame wegen, bargevechten, eten in diners en een doorgerookte cast.

Langzaam glijdt de camera over uitgestrekte, verlaten, donkere vlakten. Het ongure, noir landschap waar zelfs de zon niet voor enige saturatie kan zorgen, is met buitengewone schoonheid gefilmd. Super steady en ontzettend traag volgt het ene prachtige shot het andere op. Les premiers, les derniers is traag, zoals het een western betaamt, maar nooit saai. De droge humor van de Belgen past er helemaal bij. De naturel spelende, zeer goede cast creëert vrijwel direct een band tussen publiek en de personages, variërend van de koele premiejagers tot de angstige zwervers.