War Dogs

★★★

Met War Dogs verbreedt regisseur Todd Phillips (Old School, The Hangover) zijn horizon. Na de katertrilogie die ook kijkers met een naar gevoel achterliet (het origineel daargelaten), zet hij nu het waargebeurde verhaal neer van twee twintigers die een wapendeal voor 300 miljoen dollar met het Pentagon sloten.

Efraim Diveroli en David Packouz zijn beginnende wapenhandelaren. Ze bieden op overheidscontracten die de grote jongens laten schieten, waardoor ze als war dogs worden beschouwd: honden die de restjes opvreten nadat de mensen van tafel zijn. Die restjes bij het Pentagon zijn echter miljoenen waard, vertelt Efraim aan David, en langzaam maar gestaag groeit Efraims bedrijfje AEY Inc.. David is op dat moment gecertificeerd masseur in Miami Beach, er is een kind op komst en omdat Efraim en David oude schoolmaatjes zijn, lijkt het Efraim een puik plan dat ze samen werken.

Aldus geschiedde. Binnen no-time zijn de boys back in town, zwaaien ze met flappen en stroomt het geld binnen. War Dogs  schetst een aantal sleutelscènes, zoals een shady deal in Albanië en het eigenhandig transporteren van 5000 Beretta's van Jordanië naar Bagdad. Middels deze scènes leer je de jongens kennen. David als de zachtaardige van de twee, de people manager en iemand die eigenlijk tegen de oorlog is, maar er tegenwoordig goed aan verdient. Efraim is de gewetenloze, manipulatieve geldwolf met een megalomaan karakter. Hij belazert alles en iedereen voor wat centen. Een grote poster van Scarface, plus de vele verwijzingen naar de film benadrukken Efraims persoonlijkheid.

Het is fijn kijken naar Miles Teller en Jonah Hill, die respectievelijk David en Efraim spelen. Teller heeft zijn komische timing keer op keer bewezen, is grappig en kan ook uit de voeten met een gangsterrol. Hill is de betere acteur en speelt geweldig. Efraim haalt het bloed onder de nagels vandaan met zijn goudkoorts en maniakale lachje. Steeds meer en meer lijkt hij op zijn voorbeeld Tony Montana, met alle gevolgen van dien. War Dogs heeft de vaart er goed in zitten, heeft een vrolijke soundtrack en een fleurig productiedesign.

Toch knaagt er iets.

War Dogs schetst een verhaal dat eigenlijk te bizar is om waar te zijn. Maar wederom geldt: truth is stranger than fiction. Alle mijlpalen uit de carrière van de oorlogshonden zijn waargebeurd, maar het resultaat is desondanks een enigszins ongeloofwaardige film à la Pain and Gain. Dat valt met name regisseur Todd Phillips aan te rekenen, die niet in staat blijkt alle sleutelscènes tot een geheel te smeden. Ondanks enorme hoeveelheden artikelen in kranten, documenten uit rechtszaken, oorlogsdocumenten, facturen èn consultatie door David Packouz zelf, valt de uitwerking van War Dogs simpelweg tegen. Hier had duidelijk meer in gezeten.