L'avenir

★★★★

Een filosofieprofessor op middelbare leeftijd wordt gedumpt door haar man. Dit keer eens geen depressie of nieuwe man, maar de vrouw zelf, piekfijn gespeeld door Isabelle Huppert.

Wie de laatste jaren naar Isabelle Huppert keek, zag vaak intense, verknipte personages. Regisseurs maken gretig gebruik van Hupperts aanwezigheid, haar charme en dat verknipte aspect dat ze als geen ander in haar karakters kan stoppen. Bijvoorbeeld eerder dit jaar in Elle. Zoals Verhoeven uitstekend overweg kan met verknipte types, zo kan regisseur Mia Hansen-Love dat met types die Isabelle Huppert voorheen vaak vertolkte: subtiel, ingetogen en meeslepend.

Huppert is Nathalie Chazeaux, een filosofieprofessor, auteur van lesboeken en gerespecteerd academicus. Ze heeft een rijk intellectueel leven, naar eigen zeggen. Dat komt goed uit, want haar liefdesleven bereikt een dieptepunt wanneer haar man, ook prof in de wijsbegeerte, haar verlaat voor een jongere vrouw. Nathalie is aan zichzelf overgeleverd. Hoe nu verder?

Deze vraag leidt er meestal toe dat vrouwen in films ofwel fatalistische neigingen krijgen, ofwel een nieuwe man zoeken. Vrijwel nooit blijven ze even alleen en proberen ze met de situatie te dealen. Dat gebeurt wel in L’avenir. Op realistische wijze neemt Nathalie langzaam afstand van haar man, haar depressieve moeder en haar intellectueel eigendom. Ze ervaart een herwonnen vrijheid die vooral tot uiting komt tijdens het bezoeken van Fabien, haar favoriete oud-student die nu een anarchistisch collectief in de Alpen heeft opgezet.

L’avenir heeft geen eenduidig plot. In de stijl van Hansen-Love is er vooral ruimte voor realisme, emotie en persoonlijkheid. Zoals in Gloria al bleek kan dat effectief zijn, zo’n vrouw van middelbare leeftijd die het even niet meer weet, maar gewoon doorgaat met het leven. Zo ook hier, waar valt te genieten van Huppert in optima forma.