The Daughter

★★★★

Henry sluit de houtfabriek. Dit heeft desastreuze gevolgen voor het kleine, Australische dorp, waar de fabriek de voornaamste bron van werk is. Henry, een sinister personage van Geoffrey Rush, blijft stoïcijns en geef hem eens ongelijk. Hij staat op het punt te trouwen met zijn veel jongere schoonmaakster Anna.

Henry’s zoon Christian komt na lange afwezigheid weer thuis voor de bruiloft. Hij is de aanstichter van een tsunami aan familiedrama's, omdat hij herinneringen oprakelt uit het verleden. Henry is niet voor niets gevlucht uit Australië nadat zijn moeder zelfmoord pleegde. Nu grijpt hij regelmatig naar de fles en botviert hij zijn frustraties op oude vrienden en kennissen. Regisseur Simon Stone laat het publiek lang gissen naar het verleden. Kundig ontvouwt hij het plot, afkomstig uit het boek The Wild Duck van Henrik Ibsen. 

The Daughter heeft een zuigende werking op de kijker. De onderhuidse gevoelens zijn prachtig zichtbaar in het geweldige acteerwerk van de gehele cast. Sporadisch vinden er emotionele erupties plaats. Vaker is het spel ingetogen. Een meeslepende soundtrack - een mix van klassiek en melancholische klanken - zet het narratief kracht bij. Met grauwe, fletse, onderbelichte beelden verfilmt Stone de ene na de andere realistische scène. De sfeer doet denken aan August: Osage County, maar de psychologische strijd vindt veel meer onder het oppervlak plaats.