★★★★
Dit
Colombiaans familiedrama won een Gouden Palm – beste debuut – in Cannes. De
film is droevig en ingetogen, maar ook traag.
Na een lange
periode van afwezigheid keert Alfonso terug naar huis, want zijn zoon Gerardo
is ziek. Boosdoener is de Colombiaanse rietsuikerteelt: ze verbranden de
messcherpe bladeren alvorens de suikerstengels te kappen met machetes. De
grootschalige rook- en asvorming leidt tot ernstige longaandoeningen. De (ex) vrouwen
van Gerardo en Alfonso kappen ook rietsuiker. Afgepeigerd en bedolven in as
komen ze thuis, dag in dag uit. Een uitzichtloze situatie. Met Gerardo ziek in
bed staan ze voor een keuze: vluchten of blijven? Gezondheid en een onbekend bestaan, of een inkomen en hun 'thuis'?
La tierra y la sombre (het land en de schaduw) is zowel een aanklacht tegen
de rietsuikerindustrie als een familiedrama over principiële keuzes en
verzoening. Er wordt uitstekend geacteerd, Alfonso voorop. Het camerawerk is
subtiel en doordacht, met bijvoorbeeld een indringende scène bestaande uit één
shot waarin Alfonso een vogelhuisje bouwt voor zijn kleinzoon. Alfonso is een prachtige opa en dit soort scènes bewijzen dat. Zo zijn er vele shots, allen traag. Soms kakt de film daardoor even in. Waarom ging Alfonso lange tijd geleden weg? Exact duidelijk is het niet en dat is wel zo fijn. Het plot is aangrijpend en biedt
tegelijkertijd ruimte voor de kijker om te fantaseren over Alfonso’s verleden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten