One Life

Genre: Documentaire (85 min.)
Met: Daniel Craig
Regie: Michael Gunton & Martha Holmes
Waardering: 4 / 5

Planet Earth was de eerste in een reeks van spraakmakende en revolutionaire natuurdocumentaires van de BBC. Ze hadden altijd wel mooie documentaires, maar de nieuwe technieken zorgden voor schitterende beelden die nooit eerder waren vertoond. Prachtige films van dieren in hun natuurlijk habitat uit alle hoeken van de wereld werden gebruikt, gebundeld en door velen bekeken. Nu zijn de makers van Planet Earth terug met One Life.

"One Life: A story that connects us all. A story of hope and triumph." Het zou de tagline van Lord of the Rings kunnen zijn, maar in plaats van klagende Hobbits zien we dialoogloze dieren. Het is nogal wat om dit te zeggen over een documentaire en de makers maken hun claim ook maar gedeeltelijk waar. De claim geldt namelijk alleen als je ervan uitgaat dat mensen er ook alles aan doen om de soort in stand te houden. De mens doet er echter alles aan om de soort niét in stand te houden, lijkt het. Dat leven de verbinding - en overeenkomst - is tussen mens en dier had Darwin in 1859 al bedacht, alleen had hij nog niet de middelen om dat in 1080p aan ons te tonen. Of echter hoop en overwinning - vooral het aspect van onverwinning is onzichtbaar - ook voortvloeien uit deze documentaire valt te betwijfelen. En na wat twijfel valt het ook prima te ontkennen. Maar wat krijgt de kijker dan wel te zien?

<-- Apen! En meer beestjes. En één vleesetende plant. David Attenborough is vervangen door Daniel Craig, maar veel meer verschil is er niet met Planet Earth. Ik kan echter wel uren kijken naar al die beelden en in One Life zijn ze nog scherper en mooier dan in Planet Earth. We zien wederom allerlei vreemde wezens die inventieve manieren hebben ontwikkeld in de loop der jaren om te overleven. Capucijneraapjes die meester-notenkrakers zijn, sneeuwapen in Japan die de winter overleven in stoombaden en vliegende vissen die zo ontsnappen aan hun belagers. Je kan het zo gek niet bedenken en het bestaat. Dat geldt blijkbaar niet alleen voor het internet, maar ook voor het dierenrijk. One Life is in essentie een esthetisch verantwoorde oproep om een beetje respect te hebben voor de natuur. 

De nieuwste cameratechnieken en hoge resolutie camera's zijn gebruikt. Tevens hebben de makers soms wat geluidseffecten toegevoegd. Zo loopt bijvoorbeeld een kikker op een rots tegen een kikker-etende tarantula aan. Je weet wel, een vogelspin, maar dan één die kikkers eet en geen vogels. Vervolgens hebben de makers er een slikgeluidje ingebouwd, alsof de kikker even moet slikken dat hij opeens oog in veel ogen staat met zijn vijand. Deze geluiden geven de documentaire soms een komisch karakter door ze op de juiste momenten te gebruiken. Ik kon het wel waarderen. Ook wat achtervolgingen (luipaard vs. struisvogel) zijn voorzien van geluidseffecten en spannende muziek, waardoor menig achtervolging beter is dan die in de gemiddelde actiefilm. One Life maakt daarnaast goed gebruik van dolby surround, waardoor je soms het idee hebt letterlijk tussen de dieren te lopen. En dat zonder 3d. 

One Life vergelijkt regelmatig mens en dier. Door dieren te laten zien die met instrumenten ingenieuze bouwwerken bouwen en die fantastische manieren hebben bedacht om hun eten te vangen, willen de makers aantonen dat mens en dier nauwelijks verschillen. Maarja, dolfijnen overheersen de Aarde niet en apen doen dat alleen in films. Het verhaal van overwinning en hoop dat ons allen verbindt heb ik dan ook niet kunnen ontdekken. Wel zag ik heel veel bijzondere dieren die alles uit de kast halen om te overleven en de soort in stand te houden. Dieren blijven dieren, al lijken de makers zo gefascineerd te zijn van de dierenwereld dat ze dit nog wel eens vergeten.