Genre: Documentaire (93 min.)Met: Katy Perry, Russell Brand e.a.
Regie: Dan Cutforth, Jane Lipsitz
Waardering: 3 / 5
Katy Perry heeft een documentaire laten maken over zichzelf. Tijdens een uitgebreide tour in 2011 wordt ze zowel on stage, off-stage en backstage gefilmd en geïnterviewd. Gedurende een jaar, want zolang duurde die tour, volgen de makers Katy Perry en leren we haar beter kennen.
Er zijn veel mensen die Katy Perry afschilderen als een talentloze eendagsvlieg. Voor talentloze eendagsvliegen moet je echter bij Idols en the Voice zijn, waar de jury met ze wegloopt. Over de jury gesproken: van Velzen vind ik één van de meest overgewaarde artiesten van Nederland. Hij kan zingen, en goed piano spelen, maar die muziek wordt elk jaar slechter en commerciëler. Daarnaast staat nu al vast dat iedereen over 4 jaar de winnaar van dit jaar vergeten zal zijn. Waarschijnlijk al over 2 jaar, want op dat moment treden ze alleen nog op in Holland Casino. Vorig jaar won Iris Kroes, ze heeft 6 covers uitgebracht waarvan er slechts twee de top 40 hebben bereikt. Wat een winnaar. John de Mol moet zich helemaal kapot lachen - elke avond weer - nadat wederom miljoenen mensen hebben gekeken naar The Voice. Kan het hem verrekken dat vervolgens alle winnaars floppen en door het ondertekenen van een wurgcontract ook nergens anders meer aan de bak komen. En gelijk heeft 'ie. Stelletje aandachtsgeile prutsers.
Maar nu dus een echte artiest: Katy Perry. Nee, ik ben niet sarcastisch. Ze is begonnen als gospelzangeres, heeft een plaatje gemaakt, is een paar keer van label verwisseld en raakte vervolgens in een dip. Maar enkele jaren later bestormt ze glorieus de hitlijsten met de hit I Kissed A Girl. Ze schrijft haar eigen - zeer catchy - liedjes, ze kan best aardig zingen, ze heeft de mentaliteit om een jaar lang te touren en ze waardeert haar fans. Dat is het korte levensverhaal van Katy Perry, die ondanks haar miljoenenpubliek nog heel gewoon gebleven is.
De documentaire is wel een beetje cheesy. Het begint met kinderen die tegen de camera vertellen hoe Katy Perry hun leven heeft veranderd. Dat was niet zo nodig geweest. Maar verder is de setting niet zo overdreven en dramatisch. Het is een kijkje achter de schermen, zonder dat er heel veel aan beeldvorming wordt gedaan. Bij een show van Lady Gaga in Madison Square, die ik een tijdje terug op DVD zag, voerde drama de boventoon. Om niet verklaarde redenen ging ze huilen, er werd vaak op gehamerd hoe zwaar ze het had en haar boodschap bestaat uit confrontatie en wrok. Ze loopt te bitchen op haar vroegere leraren die haar talent niet zouden erkennen, op haar opleiding en op de maatschappij. Haar houding - I don't give a shit and gonna make it anyway - levert haar steun op - vooral van andere onbegrepen mensen - maar ik denk dat ze het ook zonder al die poeha had gered. Katy Perry heeft hier gelukkig geen last van, loopt niet te dramatiseren en komt over als een intelligent, gevat meisje dat al jaren weet wat ze wil, maar zichzelf niet op de borst slaat als ze het eenmaal heeft bereikt.
Katy Perry - 27 jaar - is eigenlijk nog een kind. Dat zegt ze zelf, maar het is ook zo. Haar shows lijken decors van Alice in Wonderland te gebruiken en ze heeft allerlei kleurrijke pakjes aan. Het lijkt soms K3 wel. Het publiek is ook niet veel ouder. Maar ze loopt niet te zeiken. Alleen Columbia Records krijgt er even van langs. De enige keer dat Katy Perry zichtbaar emotioneel is tijdens een show is vlak na de breuk met Russell Brand, haar voormalige echtgenoot. Een legitieme reden, vond ik zelf. Verder doet ze gewoon haar best, probeert ze haar fans te pleasen, is ze wereldberoemd, maar blijft ze zichzelf. Wat je ook van haar muziek vindt, de kans is groot dat je na het zien van deze documentaire de persoon Katy Perry best kunt waarderen. Daar is de documentaire niet voor bedoeld lijkt me, want het is vooral materiaal voor de fans, maar het is natuurlijk mooi meegenomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten