What To Expect When You're Expecting

Genre: Romkom (110 min.)
Met: Cameron Diaz, Jennifer Lopez, Elizabeth Banks & Chace Crawford
Regie: Kirk Jones
Waardering: 1.5 /  5

What To Expect When You're Expecting is een film die probeert op een komische manier duidelijk te maken wat men, zowel man als vrouw, allemaal kan verwachten tijdens een zwangerschap. De film volgt vijf stellen die twee dingen gemeen hebben. De vrouwen van het stel zijn gewild of ongewild zwanger en de stellen bestaan uit personen die totaal niet bij elkaar passen. Het gros van de vrouwen in de film zijn onaardige, egoïstische, manische hormoonbalen die om allerlei futiliteiten ruzie maken. De mannen komen er stukken beter vanaf, als personages zijnde, maar zijn ook verre van sympathiek. De vrouwen willen vaak kinderen, de mannen meestal niet. Een stel dat allebei daadwerkelijk een kind wil lijkt een illusie te zijn waarin geen enkele Hollywood producent is geïnteresseerd.

Het enige stel dat wél gemeend overkomt en het beste probeert te maken van hun ongeplande zwangerschap krijgt een miskraam. Ik vraag me dan ook af wat men eigenlijk wilde bereiken met de film, want ook al eindigen één op de drie zwangerschappen in een miskraam en worden er hier vier mensen zwanger - op zich dus een goede score - zie ik niet in waarom dit nodig was. De film had best een normaal stel kunnen gebruiken. Na de miskraam wordt het - begrijpelijk ook - weer hommeles tussen man en vrouw, iets dat de film niet nodig heeft aangezien die andere stellen elkaar ook al aan het afzeiken zijn. Soms is er weliswaar vooral éénrichtingsgezeik, maar er moet blijkbaar gezeken worden. Beter was geweest om gewoon één stel te pakken, het liefste Anna Kendrick en Chace Crawford, en dat stel wel fatsoenlijk uit te werken. 

Personages worden belichaamd door onder andere Cameron Diaz, Jennifer Lopez en Elizabeth Banks. De gloriedagen van Cameron Diaz zijn al bijna 10 jaar voorbij. Ze heeft nog altijd een goed lichaam, kan nog steeds leuk dansen, maar haar laatste 6 films zijn niet om aan te zien. Bad Teacher en The Green Hornet behoren tot de slechtste films uit 2011. Hier speelt ze Jules, een arrogante, egoïstische feeks die het leven zuur maakt van de relatief sympathieke Evan (Matthew Morrison). Jennifer Lopez, ook bezig aan een afmars, speelt Holly. Ze kan geen kinderen krijgen en gaat adopteren. Wendy (Banks) tenslotte heeft een winkel ter bevordering van borstvoeding. Wendy sluit telefoongesprekken van haar winkel genaamd 'The Breast Choice' af met "Have the breast day." Dit is ongeveer het niveau van de humor.

Alle cliché's van zwangerschap zullen de revue passeren. Kotsen, opvliegers, incontinentie, grote borsten - halverwege de film loopt iedereen in een push-up bh -, waggelen en de hoogste graad van onredelijkheid. De cliché's zijn hopeloze pogingen wat humor aan de film toe te voegen. De hormonen van de vrouwen zijn het excuus voor allerlei rare opvliegers die in de ogen van de makers grappig zouden moeten zijn. De realiteit is echter dat maar erg weinig grappen overkomen en het leeuwendeel niet leuk is. Zo gaat Wendy helemaal door het lint als er een mobieltje in de buurt afgaat. Het zou schadelijk zijn voor het kind en in een aanval van klassieke hysterie sloopt ze de mobiele telefoon. 

Met de mannen is het echter ook niet best gesteld. Ik zit weliswaar niet in een periode in mijn leven dat ik heel veel bezig ben met kinderen, maar nog nooit heb ik in het park vier mannen op een rijtje met kinderwagens zien lopen onder het mom van 'Dude Day'. Zeg maar papadag, maar dan met vier papa's. Ik weet dat de meeste vrouwen het glazen plafond nog niet bereikt hebben en dat steeds meer mannen huisvader worden, maar deze situatie lijkt me schromelijk overdreven. The Dudes - van Dude Day - kijken op tegen spierbonk Davis die met ontbloot bovenlijf jogt en in het park pull-ups doet. Met foto's van Puerto Ricaanse vrouwen verdient hij het respect van The Dudes. De narcistische spierbonk zegt het leven van The Dudes te ambiëren, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat hij dit alleen maar zegt om ze op te beuren. Hij weet ook dat hij te cool is voor deze wereld of in ieder geval voor de wereld waarin The Dudes leven. Hij slaat de kinderlijke aandacht, afkomstig van vier mannen met een identiteitscrisis, echter niet af. 

Kirk Jones, de regisseur van dit drama, had blijkbaar na het wat zoetsappige Everybody's Fine behoefte aan iets anders. Het contrast is dan ook groot wanneer je zijn lieflijke vorige drama vergelijkt met de totaal niet grappige komedie die hij hier gemaakt heeft. Serieuze onderwerpen worden afgewisseld met tergende grappen over borstvoeding. Het enige stel waar ik me enigszins mee kon identificeren krijgt een miskraam. Miskramen zijn niet grappig en veel grappen die daarna volgen zijn ongepast. Je kan niet zomaar iemand een miskraam laten krijgen - in een film hè - en dan vervolgens allemaal flauwe grappen gaan maken. Voor je het weet is de kijker net zo emotioneel onstabiel als de vrouwen in deze film. Dat moet je niet willen.