Vijftien jaar geleden kon je dat dus echt niet zeggen. Ik kende hem wel, zoals iedereen, maar hij speelde in Di-Rect. En Di-Rect, daar kon je als jonge versie van mijzelf alleen maar tegen zijn. Dus dat was ik dan ook. Faliekant. Iets met mijn generatie, denk ik. Metallica was het toen. Lekker raggen. Maar de tijden zijn veranderd. Di-Rect maakt met Marcel al weer een tijdje degelijke muziek en nog veel vettere covers, Metallica is zichzelf al niet meer sinds ze op olievaten begonnen te meppen op St. Anger.
Terug naar het heden. In de druilende regen lopen we het Valkhof op. Normaal gesproken een slecht plan op de laatste vrijdag van de Vierdaagse, maar met dit weer prima te doen. Ik heb een dubbeldate met Nieks collega, zo informeert Niek mij als we het terrein op lopen. Verder dan 'Ik heet Carry' en 'Ik Wim' komen we niet. Zij valt op grote gespierde mannen, zo blijkt. Waarschijnlijk met lang haar ook nog, maar dat durft ze niet te vertellen. Bedankt, Niek. Prima match weer.
Er blijkt nog één band te spelen: The Deaf. Nooit van gehoord. Een meisje met rood haar pakt een vreemd gevormde basgitaar op. Ik vind vrouwen die basgitaar spelen altijd wel wat hebben. De zanger loopt het podium op en blijkt eenzelfde vreemd gevormde gitaar te hanteren. Bonuspuntjes voor de stijl.
Zij blijkt Miss Fuzz te heten en die zanger komt ons ook bekend voor. We doen er een liedje of twee over, maar dan weten we het zeker: 'Verrek, het is Spike van Di-Rect.' Spike, de reïncarnatie van Herman Brood. Spike, die een jaar ouder is dan ik, maar veertig lijkt. Spike, wiens lichaam voor 60% uit water, 15% uit bier en 5% uit drugs bestaat.'Ik wil mensen zien vliegen', schreeuwt Spike. En warempel, mensen vliegen. Heel eventjes, maar toch, om vervolgens door wat handen opgevangen te worden. 'Zullen we haar helemaal naar de geluidstoren brengen?' En ja hoor, een jongedame springt vanaf het podium de menigte in, hoofd richting publiek (pro tip: andersom werkt beter) en wordt netjes naar de geluidstoren gecrowdsurft. Spike vraagt, wij dragen.
Niet alleen Spike zit er lekker in. Het enthousiasme van de hele band is aanstekelijk. De nummers strak, snel en vuig. Miss Fuzz doet wat tweede stemmetjes, soms een lead. De organist stuitert het halve optreden met een tamboerijn over het podium. The Deaf blijkt al acht jaar te bestaan, speelt als een goed geoliede machine en staat als een huis. Ze hebben twee albums gemaakt in acht jaar. 'Wij zijn de luiste en luidste band van Nederland.' Een band naar mijn hart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten