Irrationeel tussendoortje van Woody Allen

Irrational Man

★★★

Een nieuw jaar, een nieuwe Woody Allen tragikomedie. De laatste jaren wisselden goede (Midnight in Paris, Blue Jasmine) en matige films (To Rome with Love, Magic in the Moonlight) elkaar af. Volgens die logica moet er nu weer een goede komen, maar is dat gelukt?

Het korte antwoord is: nee. 

Irrational Man heeft de typische liefdesverhoudingen die we kennen van Woody Allen, onmogelijke liefdes die uiteindelijk toch beantwoord worden, met alle gevolgen van dien. Maar wat mist zijn de interessante personages, scherpe dialogen en ongemakkelijke situaties die zo kenmerkend zijn voor het betere werk van Woody Allen.

Dit keer weet de gevierde regisseur de potentie van zijn cast niet volledig aan te boren, terwijl hij werkt met Emma Stone en Joaquin Phoenix. Hun personages, Jill, een jonge studente, en Abe, een filosofieprofessor, beginnen een tamelijk oninteressante liefdesrelatie terwijl ze hun gevoelens middels een dubbele voice-over delen met de kijker.

Abe kampt met existentialistische vragen, citeert willekeurige frasen van Kierkegaard en Kant en speelt Russisch roulette tijdens een studentenfeestje. Niet bepaald je standaard filosofieprof. Zijn nihilisme ondanks alle wereldreizen slaat later om in levenslust wanneer hij zich een nieuw levensdoel stelt: een moord plegen. 

Jill is een typisch Emma Stone-personage: gevat, lief, grappig, intelligent en onschuldig. Ze windt er geen doekjes om, Abe is interessant en iedereen mag het weten. Ook haar veel te begripvolle vriendje Roy. Net als Abe blijft Jill echter wat flets, ondanks de natuurlijke charme van Emma Stone die in zomerse jurkjes door het beeld dwarrelt.

De irrationaliteit heeft zich niet alleen meester gemaakt van Abe, maar ook van Allen zelf. Het plot wordt steeds bizarder en uiteindelijk vliegt de film behoorlijk uit de bocht. Terwijl Jill op het strand staat te mijmeren is het te hopen dat Allen voor volgend jaar wat meer inspiratie heeft.