Chronic

★★★★★

Chronic won afgelopen jaar op Cannes de Gouden Palm voor het beste scenario. Dat soort aankondigingen zijn soms een lokkertje, maar in dit geval niet. Chronic had nog veel meer palmbladeren kunnen winnen.

De film opent met een enkele take gefilmd vanuit een auto. De camera tuurt naar een oprit. Het duurt zeker vijftien seconden voordat iemand de oprit op loopt, een auto instapt en weg rijdt. We volgen de auto, nog altijd in hetzelfde shot. Langzaam draait de camera naar de bestuurder, Tim Roth, om vervolgens de weg te vervolgen.

Tim Roth speelt David, een verpleger van chronisch zieke mensen. Hij leeft zich volledig in in zijn cliënten. Dat gaat vaak ver. Hij verzorgt een vrouw, Sarah. David wast haar, geeft haar te eten, helpt haar te slapen. Met dezelfde liefde als hij deze vrouw verzorgt, zo bekommert David zich om zijn andere cliënten. Een oude architect met een beroerte. Een vrouw op middelbare leeftijd met kanker. Een gehandicapte jongeman die niets van David wil weten.

Het is bijzonder indrukwekkend hoe David en zijn cliënten in beeld komen. De kijker is onderdeel van de meest kwetsbare momenten van beiden, hetgeen de film bijzonder aangrijpend maakt. Muziek ontbreekt nagenoeg. Scènes zijn net zo traag en slepend als de ziekten zelf. De thematiek is mooi vormgegeven op deze manier. Sober kabbelt Chronic voort, op naar de volgende cliënt.

De manier waarop David omgaat met de chronisch zieken is respectvol, soms komisch en altijd met enorme toewijding en belangstelling. Zelf heb ik dit soort mensen aan het werk gezien in het verpleegtehuis waar ik vroeger in weekenden werkte. Altijd klaar staan voor iedereen. Echt geweldig. Chronic is een prachtig portret van zo’n persoon en zal voor velen in de zorg herkenbaar zijn.

We leren de chronisch zieken kennen, maar David uiteraard ook. Zijn liefde voor Sarah, zijn passie voor zijn werk, maar ook zijn verleden. Er is een scène waarin hij met zijn dochter reflecteert op het verleden, na een periode van lange afwezigheid. Veel woorden spreekt het duo niet, maar elk woord is raak. Wederom is er sprake van één lang shot, waarin David emotioneel instort, weer opkrabbelt en zijn dochter gerust stelt. Geweldig hoe Tim Roth dit brengt. Hij speelt de beste rol van zijn carrière. Hier moet op zijn minst een Oscarnominatie uit voortvloeien.

Chronic is niet bepaald een feestje. Enigszins beduusd verlaat je de zaal, maar wat is deze film mooi gemaakt. De rust, de uitgebreide, lange shots, de afwezigheid van muziek, het ingetogen acteren en zelfs het ontbreken van conflict dragen allemaal bij aan een bijzonder drama. Een zeer ontroerende film.