Met: Carice van Houten, Rutger Hauer & Liam Cunningham
Regie: Paula van der Oest
Waardering: 2.5/5
Toen Nelson Mandela zijn eerste speech hield voor het Zuid-Afrikaanse parlement citeerde hij een gedicht van Ingrid Jonker; "The Dead Child of Nyanga". In zekere zin gaat deze film over de totstandkoming van dit gedicht. In zekere zin, want de verhaallijn van de film moet je er meestal zelf maar een beetje bij bedenken. De film mist continuïteit en de regie is niet van hoog niveau, waardoor het vooral een aaneenschakeling is van chaotische scènes zonder dat duidelijk wordt waar de hoofdpersoon zich bevindt. Aan één kant is hier iets voor te zeggen, want Ingrid Jonker was psychisch niet helemaal in orde en had last van psychoses, maar de geestelijk gezonde kijker, waar ik mezelf voor het gemak even bij schaar, wordt een beetje tureluurs van de manier van filmen, de chaos, de onoverzichtelijke structuur en de onsamenhangende scènes.
Ingrid Jonker (Van Houten) is dichter, één van de beroemdste in de tijd van de Apartheid, in Zuid-Afrika. Haar vader (Hauer) is minister van Censuur en het spreekt vanzelf dat er een flinke spanning tussen die twee zit. Ingrid wordt niet gewaardeerd en naarmate haar gedichten steeds liberaler worden verslechterd de toestand. Zo worden er bijvoorbeeld boeken van vrienden van Ingrid waarin zwarten niet als inferieur, maar als gelijken worden gezien, niet uitgegeven en haar vader is daarvoor direct verantwoordelijk.
Ingrid wordt in één van de eerste scènes gered uit zee door een schrijver. Jack Cope (Cunningham) is een bekende auteur uit die tijd en al snel krijgen ze een relatie. Dit kabbelt zo'n beetje de hele film voort, maar het gaat nogal met horten en stoten, voornamelijk vanwege Ingrids gesteldheid. Langzaam maar zeker begint iedereen door te krijgen dat er iets mis is. Zelfs Ingrids dochtertje, die zeer aandoenlijk is overigens, krijgt door dat het fout gaat. Niet veel later zoekt Ingrid haar toevlucht tot de alcohol, waardoor de situatie alleen maar verslechterd. Carice heeft op sommige momenten net zo'n uitdrukking als in "De Gelukkige Huisvrouw", met die sarcastische, onbegrepen blik en achteloze houding. Ze speelt wederom fantastisch. De achteruitgang van Ingrid is mooi gefilmd en is bij vlagen indrukwekkend, maar het is niet genoeg.
Het grote probleem is, zoals ik al zei, continuïteit. De film is heel slecht te volgen en de samenhang ontbreekt. Losse fragmenten volgens elkaar in hoog tempo op en personages komen soms uit de lucht vallen. Daarnaast heb ik me toch zeker een half uurtje geërgerd aan het accent van Ingrid, dat er nogal dik bovenop ligt. De speech van Mandela bindt het geheel losjes aan elkaar, maar als film is het niet geslaagd. De speech op zichzelf maakte op mij meer indruk dan de 1,5 uur film ervoor en dat is vooral de regisseur aan te rekenen. 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten