Perfect Sense

GENRE: Drama
CAST: Ewan McGregor & Eva Green
REGIE: David Mackenzie
WAARDERING: 3 / 5
----------------------------------------------------------

Wat blijft er over van de mens wanneer de zintuigen ons één voor één worden ontnomen? Perfect Sense probeert een antwoord te geven, maar slaagt maar gedeeltelijk.

Ewan McGregor is een veelzijdig acteur en na de wat verstrooide prof in Salmon Fishing in the Yemen - ook een film van de BBC - speelt hij nu een gladde kok: Michael. Hij versiert vrouwen bij de vleet, gaat met ze naar bed, maar wil vervolgens niet met ze slapen. Met iemand anders in zijn bed komt hij niet in slaap, dus na de seks worden de vrouwen naar huis gebonjourd. Michael is een beetje een lul, zou je kunnen stellen.

Susan (Eva Green) is een epidemiologe en er is een epidemie gaande in Perfect Sense. Een onbekende ziekteverwekker veroorzaakt eerst een heftige emotionele reactie om vervolgens het slachtoffer te ontnemen van zijn of haar reukvermogen. Als epidemiologe zou ze dag en nacht aan het werk moeten zijn, maar ze heeft echter tijd zat om op zoek te gaan naar haar ideale man. Michael is dat niet, maar ja, het lot hè. Het lijkt haast zo te zijn dat er een wereldwijde epidemie nodig is om de twee hoofdpersonen bij elkaar te brengen.

LOTGENOTEN

In tijden van een globale ramp schetst regisseur Mackenzie een liefdesverhaal van twee normale mensen. Susan en Michael raken verwikkeld in een gecompliceerde relatie die nog eens extra wordt bemoeilijkt door de heersende epidemie. In een kleinschalige film met een klein budget, weet Mackenzie effectief gebruik te maken van de omgeving en is de sfeer, zeker in tijden van de crisis, goed neergezet. Chaos in de straten, verwarde mensen, plunderingen en de daaropvolgende wederopbouw worden onder begeleiding van (soms wel heel) tragische muziek vertoond. Perfect Sense is af en toe grappig, wordt nooit saai en de tragische aspecten van de epidemie worden met minimale middelen mooi in beeld gebracht.

GEBREK AAN REALISME

Realisme is ver te zoeken in dit apocalyptische drama. De epidemiologen zijn niet echt hard aan het werk: de baas van Susan loopt maar wat doelloos rond in het lab en maakt droge opmerkingen. Je zou verwachten dat Susan de kijker wat info verschaft over de ziekteverwekker, maar haar beroep wordt zelden tot nooit nuttig gebruikt. Het is een gemiste kans en maakt een aspect van Susan overbodig. In een film als Contagion zit dit veel beter in elkaar. De rol van Michael als kok wordt wel goed gebruikt en lijkt de enige manier te zijn om de kijker het verlies van bepaalde zintuigen te laten ervaren. 

Er ontstaan steeds nieuwe symptomen en iedereen maakt zich daar heel druk om. Maar aangezien de hele wereld al niet meer kan ruiken, is het niet meer dan logisch dat alle nieuwe symptomen van de ziekte bij iedereen zullen ontstaan. Iedereen heeft immers dezelfde ziekte en niets wijst op immuniteit. Kans op besmetting is dus geen reëel gevaar meer, aangezien het leed al geschied is.

De grootste prestatie van de film is de kijker ervan bewust maken hoe belangrijk de zintuigen eigenlijk zijn. De epidemie is ingrijpend, maar is slechts een subplot. Wat de film eigenlijk wil vertellen - dat er iets is dat nog belangrijker is dan zintuigen - komt niet goed uit de verf. Is het seks misschien, iets waar Michael en Susan zich veelvuldig mee bezig houden? Waarschijnlijk niet. Het is wel iets dat daarmee te maken heeft, maar het wordt vaag en niet overtuigend gebracht. 'Life goes on', zo wordt vaak verkondigd. Maar naar het einde toe begin je daar echt aan te twijfelen, ondanks de mooie, poëtische woorden van de verteller.