I Origins is een hedendaags drama dat de grenzen tussen wetenschap en spiritualiteit verkent. Dat het verhaal soms onverwachte wendingen neemt die niet altijd even logisch zijn, kan je zien als stijlkeuze of misser.
We ontmoeten PhD student Ian (Michael Pitt) die op het balkon van een Halloweenfeestje de ogen fotografeert van een gemaskerde vrouw. Ze hebben seks, totdat Ian vraagt of ze hier geen spijt van gaat krijgen. Ian is een beetje een nerd en heeft het nog niet helemaal begrepen. Zij bedenkt dat ze hier waarschijnlijk spijt van gaat krijgen. Hij blijft alleen achter.
Ian's fascinatie met ogen zien we terug in zijn foto's en zijn werk. Hij onderzoekt de evolutie van het oog, om zo een creationistische theorie van een intelligente ontwerper (lees: God) te ontkrachten. Het oog zou namelijk te complex zijn om evolutionair tot stand te komen, ergo God. Beetje kort door de bocht, maar daar zijn creationisten ook niet vies van. Ian's intelligente, charmante stagiaire Karen (Brit Marling) staat hem bij en al snel vormen ze een hecht koppeltje labratten.
Ian gelooft in harde data en feiten, zo vertelt hij ons, maar laat zich van de wijs brengen door Sofi (Astrid Bergès-Frisbey). Ian voelt zich aangetrokken tot de mysterieuze, tamelijk kindse Sofi die claimt een zesde zintuig voor de spirituele wereld te hebben. Ze vormen een onwaarschijnlijk koppel dat al snel in de clinch ligt over fundamentele zaken. Spiritualiteit en wetenschap laten zich nu eenmaal niet zo makkelijk combineren.
De (al dan niet schijnbare) discrepantie tussen spiritualiteit en wetenschap vormt de leidraad van de film. Interessant daarbij is dat deze discrepantie zich binnen Ian ook af speelt. Een wetenschapper die een wetenschappelijke ontdekking doet is verhaaltechnisch gezien niet erg interessant. I Origins boeit pas op het moment dat Ian langzaam de wetenschappelijke benadering los laat en ruimte biedt aan niet-wetenschappelijke theorieën. Daarmee begeeft de film zich ook op glad en soms pretentieus ijs, hetgeen sommigen tegen het zere wetenschappelijke been zal stoten. Ik vond de film zelf echter intrigerend genoeg om me er niet aan te storen.
De vorige film van regisseur Mark Cahill, Another Earth, had net als deze film een hedendaagse setting met een kleine sci-fi twist, namelijk een tweede planeet Aarde die identiek is aan de onze. De twist hier ga ik niet verraden, daarvoor moet je echt de film zien, maar Cahill weet op dezelfde manier de kijker te fascineren met een realiteit die net even afwijkt van de onze.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten