Grootste reden voor mij om Our Kind Of Traitor te zien is dat een collega bijzonder enthousiast was over het boek. Dit is een collega die bijzonder cynisch is, over zowel het werk als het leven, maar de beste man heeft wel smaak. Betere blues dan John Mayer trio kent hij niet, ondanks het intellectueel gezever van John op de DVD. Zijn woorden, maar hadden de mijne kunnen zijn. Wanneer het gaat om oplossingen bedenken, zeg maar mijn werk, heeft hij tevens altijd gelijk.
Film bleek goed. Ik vind Ewan McGregor altijd fijn om naar te kijken. Moeiteloos verplaatst hij zich in rollen en nooit wordt hij getypecast. Dat is lovenswaardig, want net zo makkelijk speelt hij een bioloog als een Jedi. In Our Kind Of Traitor speelt hij Perry, een professor literatuur. Perry is op vakantie in Marrakech met zijn vrouw Gail (Naomie Harris, vooral bekend uit de laatste paar James Bond films) en de hele vakantie staat onderhuids in het teken van relatieherstel. Wat er precies niet loopt binnen het echtpaar is niet duidelijk - wordt gelukkig ook niet duidelijk - maar wel evident is dat het niet botert. Lekker gespeeld door het verfrissende duo acteurs.
De vakantie blijkt geen wondermiddel. Na een ruzie met Gail - zij loopt demonstratief weg, hij blijft falleen achter - laat Perry zich overhalen door de Rus Dima (Stellan Skarsgard) om mee te gaan naar een feest. Niet zomaar een feessie. Neen, overdaad, mooie vrouwen, een enorm pand, DJ's, een buffet. Vrij snel is duidelijk dat Dima dit niet betaalt van een kantoorbaan. Perry en Dima raken bevriend, want beiden zijn het mannen met eergevoel die in een situatie zitten die ze niet zint. Dima blijkt een witwasser voor een groot Russisch drugssyndicaat te zijn en zoekt een uitweg. Het liefst via Engeland. Ongewild raken Perry en Gail betrokken bij een internationale missie om het syndicaat op te rollen, geleid door Hector (Damian Lewis, bekend als Brody uit Homeland).
Our Kind Of Traitor is een intelligente misdaadthriller met mooie cinematografie. Niet vaak zie je in dit soort films zulke prachtige beelden als die director of photography Anthony Dod Mantle de kijker voorschotelt. Het is niet de minste, deze man. Hij won een Oscar voor de cinematografie van Slumdog Millionaire en schoot diverse prachtige films de afgelopen jaren, waaronder Rush.
Ook al is het plot niet bijzonder waarschijnlijk, regisseur Susanne White brengt het met overtuiging. De vertelling komt waarschijnlijk beter tot z'n recht in het boek van John Le Carré, waarop deze film is gebaseerd. Scenarist Hossein Amini, die zowel het verschrikkelijke 47 Ronin als het geweldige Drive schreef voor het witte doek, brengt alles echter met gemak naar de kijker zonder dat deze achterblijft met vraagtekens.
Het kwartet acteurs dat voornamelijk in beeld is houdt de kijker fijntjes aan de buis gekluisterd. Het acteerwerk is subtiel, bijzonder realistisch en steekt mooi af bij de dromerige beelden. Elk personage heeft z'n eigen identiteit, variërend van de lakse, onnozele Perry tot zijn (terecht!) geagiteerde vrouw. Ook Hector is een fijn personage om te zien, een man die al jaren achter het syndicaat aanzit en die alles en iedereen manipuleert om zijn zin te kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten