Finding Dory

★★★★

Het is alweer 13 jaar geleden dat Finding Nemo uitkwam. Dat was de tijd dat 3D nog hip was en Pixar daar als geen ander raad mee wist, James Cameron daargelaten. Finding Nemo is een van mijn favoriete animatiefilms aller tijden. Meeslepend, betoverend en ontzettend grappig, met dieren die allemaal een eigen, passende persoonlijkheid hebben. De lazy Australische schildpad Crush bijvoorbeeld, die in surfertaal spreekt en zich laat meevoeren waar de stromingen hem brengen.

Mijn andere favoriete animatiefilms komen niet toevallig van dezelfde schrijver, de Amerikaan Andrew Stanton. Hij is ook verantwoordelijk voor Toy Story, Monsters Inc., WALL-E én  John Carter. Die laatste is geen animatiefilm, alhoewel er een hoop CGI in zit. John Carter werd volledig afgebrand in de pers, mijns inziens ten onrechte. Ik vond die film best oké. Stantons komische, speelse stijl zag je terug in de geanimeerde alienbulldog die al snel Johns maatje werd.

Nu is er Finding Dory. Andrew Stanton staat weer aan het roer - momenteel maakt hij Toy Story 4! - en ook de voicecast is grotendeels intact gebleven, al heeft de stemacteur van Nemo ondertussen de baard in de keel natuurlijk, dus die was aan vervanging toe. Ditmaal draait het dus om Dory, de schattige, blauwe vis (paracanthurus hepatus) met paarse visogen, ingesproken door Ellen DeGeneres. Ze is weer geweldig en draagt de film met haar stem en komische timing.

Dory heeft echter ook, voor degenen die zich dat herinneren, last van short term memory loss. Zegt ze meerdere malen in deze film. En wederom werkt Dory zich binnen no-time in de penarie. Wanneer ze, getriggerd door allerlei onderwater gebeurtenissen, flashbacks krijgt uit haar verleden herinnert Dory zich dat ze ook ouders heeft. Een schokkende ontdekking, natuurlijk. En die ouders wil ze graag vinden.

De kwaliteit van Finding Dory doet andere animatiefilms verbleken. Minder zijn we van Pixar echter niet gewend, tot aan het prachtige voorfilmpje aan toe. Op grafisch vlak is het genieten met  3D die je mee zuigt in de oceaan, maar die niet zo in your face is als bij andere films. Tevens dompelt Stanton je meteen onder in zijn wereld, met Marlin en Dory die je vanaf moment één meteen alles gunt. Niemand kan eigenlijk wat fout doen, praktisch iedereen is goedgeluimd. Zelfs de mensen die ditmaal Dory (en voorheen haar ouders) uit het water vissen doen dat om de vissen te labelen en beter te maken.

Finding Dory is een waar meesterwerkje geworden, waarbij menigeen moeite zal hebben om het droog te houden. Fijn dat een genie als Stanton de tijd krijgt die hij nodig heeft om dit te maken. Nog fijner dat het vervolgens ook de verwachtingen overtreft.