Mirror Mirror

Genre: Sprookje (106 min.)
Met: Julia Roberts, Lily Collins & Armie Hammer
Regie: Tarsem Singh
Waardering: 2 / 5

Sprookjes zijn de reden dat ik over het algemeen nare associaties heb bij stiefmoeders. De term althans, want ik ken er één en dat is een schat van een vrouw. Stiefmoeders zijn meestal niet erg aardig in sprookjes, of in films in het algemeen. De stiefmoeder uit Mirror Mirror is bang dat Sneeuwwitje mooier zal worden dan zij en sluit daarom Sneeuwwitje op in haar kamer. Als ze eruit komt breekt de hel los. Nu ziet Julia Roberts er nog best goed uit voor haar leeftijd, maar de kans dat een 18-jarig meisje mooier gevonden zal worden lijkt me toch reëel. Zeker in Hollywood.

We maken kennis met Sneeuwwitje (Collins), haar slechte stiefmoeder (Roberts) en wat zeer slecht geklede lijfwachten. De kostuums die men draagt zijn lachwekkend. Verdere aanwezigen zijn prins Andrew Alcott (Hammer) en diens bijdehante lijfwacht Renbock. De prins wordt in één oogopslag verliefd op Sneeuwwitje, maar scoort geen punten bij de koningin. Zij wil namelijk ook met de prins trouwen om zo van haar geldproblemen af te zijn. De prins is nogal rijk namelijk. Zolang ze in gemeenschap van goederen trouwen zal het wel goed zijn, denk ik. 

De koningin heeft in de afwezigheid van de koning het koninkrijk laten verpauperen. De mensen zijn hongerig, hebben weinig geld en klagen steen en been wanneer de koningin weer eens de belasting verhoogt om één van haar privé feesten te financieren. Ze is in en in slecht, zelfzuchtig en over het algemeen niet te genieten. Julia Roberts brengt de kwade heks in spe redelijk over, maar met volle overtuiging gaat het niet. Prins Alcott is niet slecht, maar zo naïef dat het moeilijk voor te stellen is dat Sneeuwwitje voor hem valt. De prins is echt een idioot die zijn lijfwacht voor alles nodig heeft en niks zelf kan bedenken. Hij is niet grappig, een aanzienlijk gedeelte van zijn speeltijd een hond en wordt bovendien slecht vertolkt door Armie Hammer. Hammer speelde in J. Edgar ook al zo'n sulletje en een degelijke rol zou hem toch goed doen, ervan uitgaande dat hij met een iets fatsoenlijkere rol uit te voeten kan. Tot slot zijn de zeven dwergen - uiteraard - ook aanwezig, maar de namen kloppen niet. Ze zijn een stelletje dieven op stelten en behoorlijk niet lachwekkend. De dwergen, ook in het echte leven overigens, moeten de sidekick(s) van de film voorstellen, maar weten niet te overtuigen. Soms komt een grap over, maar vaker niet dan wel, waardoor ik me best kon storen aan de dwergen. 

Mirror Mirror is maar zelden grappig, ontzettend voorspelbaar - terwijl het dus niet het verhaal van het sprookje volgt - en ook slecht gemaakt. Vooral een scène waarin de koningin door haar spiegel loopt en in haar eigen onderbewustzijn komt is heel schraal gemaakt met erg slecht geanimeerd water. Ook veel andere dingen, zoals het monster in de bossen, zien er nep uit. Het acteren is van een behoorlijk dramatisch niveau en alleen Julia Roberts is enigszins overtuigend als kwade koningin. Lily Collins en Armie Hammer missen elke vorm van chemie en zijn zelden vermakelijk. De prins is niet charmant en Sneeuwwitje is irritant. Wat dat betreft heeft de koningin wel een punt. Verder wordt er een keer naar God verwezen, hetgeen natuurlijk vreemd is in een sprookje, en is de fantasiewereld van Sneeuwwitje behoorlijk inspiratieloos weergegeven. 

Deze zwakke versie van een verder prima sprookje moet je zien te vermijden. Nadat de film afgelopen is en de credits over het scherm rollen komt het meest tergende van de film: de aftiteling. Daarin gaat Lily Collins zingen, een fout Bollywood dansje doen en de film zo mogelijk nog harder verneuken dan ik voor mogelijk had gehouden. Zodra Lily Collins begint te zingen breekt er wel meer dan alleen de spiegel aan de muur. Totaal overbodig en een tergend - dus toepasselijk - einde van de film. 

Tarsem Singh doet een poging om het verhaal van Sneeuwwitje zoveel mogelijk te verdraaien in de hoop origineel te zijn. Aan originaliteit ontbreekt het regisseur Tarsem Singh niet. Zijn debuut was The Cell en je kan zeggen van die film wat je wilt, maar origineel is 'ie wel. Hier ontbreekt echter elke vorm van originaliteit. Aan Mirror Mirror valt niks meer te redden. Ze hebben gegokt en verloren door zo'n rare insteek te gebruiken met het sprookje. Singh leek een combinatie van Arabische invloeden en sneeuwwitje voor ogen te hebben, getuige de kledingstijl, het rare dansje aan het einde en de filmmuziek, maar het resultaat is het slechtste van twee werelden.

Julia Roberts heeft in een interview gezegd dat ze in eerste instantie 1000% (ja ja, duizend procent) tegen het idee van de regisseur was, maar nadat ze hem had ontmoet ging ze overstag en heeft ze haar medewerking aan de film verleend. Ze had beter op haar intuïtie kunnen vertrouwen, want de eerste reactie is vaak de juiste. Zo ook in dit geval.